Soms heb ik wel eens van die dagen dat ik zowel sad als happy ben. In theorie zou dat kunnen betekenen dat de ene mondhoek omhoog wijst, en de andere omlaag. In praktijk komt het er meestal op neer dat ik echt heus niet zo chagrijnig of kwaad ben als ik op dat moment kijk.

Vandaag was dat net ff andersom. Ik keek (schijnbaar) erg vrolijk & uitbundig maar van binnen was ik een beetje teneergeslagen.

In mijn branche (bah!! vies woord!) is het eerder regel dan uitzondering dat je na afloop van een projekt je bureau leegruimt, eventueel een borrel (of meer) drinkt, je collega's gedag zegt en dan de deur van het bedrijf achter je dichttrekt. Niks geen vervolg, of zicht op een ander projekt. Op naar de volgende baan, carrieremove, collega's en uitdagingen. Tot op heden vond ik dat alleen maar leuk. Nieuw programma, nieuwe kansen, nieuwe prijzen, nieuw geluk. Er valt nog een hoop te leren.

Vandaag was weer zo'n dag van bureau's leegruimen en afscheidnemen. Mijn contract loopt af, want -voor de vaste kijkers misschien een teleurstelling- Praatjesmakers keert na maart voorlopig even niet terug op de buisch. En hoewel we een leuke dag hadden met grapjes over en weer, puddingbroodjes bij de koffie en een speciaalsamengestelde cd op volume 10, was er deze keer niks leuks aan.

Want ik wilde helemaal niet weg, op naar een nieuwe horizon vol glorende uitdagingen. Ik wilde gewoon op mijn eigen stekkie blijven zitten, met mijn redactieschaap en heiligenbeeldje op m'n bureau, de foto's & tekeningen van studiokids aan de muur en de televisie op een flauwe muziekzender. Goon melige opmerkingen horen van R. Goon bekvechten en daarna gemoedelijk een shaggie op perron 0 roken met A. Goon grootste plannen voor kleine filmpjes maken met J. en giebelen via mail met S. Desnoods, heel goon, koffie sm halen voor F. Goon. En daar dan nog een seizoen of 5 blijven zitten met z'n allen. Goon. Alsof dat de normaalste zaak van de wereld is.

Ik heb Praatjesmakers twee seizoenen met veel plezier gemaakt. Niet alleen omdat ik (tot mijn eigen grote verbazing) erg blij word van het werken met kinderen en dat het zo werk leuk was omdat het elke dag iets anders bracht, maar vooral door bovengenoemde collega's. En of ze dit nou lezen of niet; bij deze wil ik ze nog een keertje heel erg bedanken. Omdat ze de leukste redactie waren waar ik ooit mee samenwerkte. En publiekelijk spreek ik de hoop uit dat ik niet alleen vlug een nieuwe baan vindt (cv op aanvraag), maar ook dat ik net zulke fijne collega's tref als hen!



Zo!

Phew!

Nu kan ik rustig slapen.