Onderstaand epistel is het derde deel in een heuse trilogie.
De eerste twee delen vind je hiero en daaro


Dus ik op zoek.
Maar zoals eerder bleek, was de allerleukste van de allemaalste niet zomaar even te vinden in mijn directe leefomgeving. Trouwens ook niet daarbuiten. Gelukkig is een van de andere vele voordelen van niet meer in de oertijd leven, dat we beschikking hebben over het wonder van internet. En omdat internet toegang biedt tot kennis en zaken waar je anders misschien wel nooit van gehoord zou hebben, is het een ideale plaats om anders verdektopgesteld gebleven meneren te vinden. Nog handiger is ook dat dit soort types zich overzichtelijk bij elkaar verzamelen. Er is een hele planeet aan loslopende mannen beschikbaar. Dus waarom daar niet eens mijn geluk beproefd.
Ik schreef me in bij het fameuze relatieplanet.

Nicknamepje, fotootje, tekstje, feitjes invullen en you're set. Je kan gewoon invullen wat je leuk vindt en waar je op afknapt en het shoppen kan beginnen. Nu ben ik toevallig enorm goed in winkelen dus dat ging meteen heel goed. Het systeem kan in 1 oogopslag zien welke mannen features hebben die aan je ingevulde verlangens voldoen. Daar komt dan een aantal matches uit; een rijtje fotos van wazige grijnzen, onderwatergezichten, mannen bij auto's, motoren en vaknatie-uitzichten , jongens met cocktails of gitaren, en, gek genoeg, een hoop portretten waar meisjes afgeknipt zijn. Een beetje windowshoppen dus.

Want je kan je zelf wel vanalles wijsmaken, dat je niet oppervlakkig bent bijvoorbeeld, maar de eerste natuurlijke selectie gebeurt altijd op basis van het exterieur. Ik ben geen uitzondering (of doe daar een poging toe) en dus bekeek ik plaatje na plaatje. Al snel schepte ik er een heimelijk genoegen in om al een verhaaltje te hebben bedacht voordat ik het bijbehorende verhaaltje en feitenlijstje had gezien.
Niet dat ik het heel vaak bij het rechte eind had, mijn mensenkennis is voornamelijk gebaseerd op de tekst die mensen uitkramen, maar na verloop van tijd kan je het gemiddelde profiel wel zo'n beetje uittekenen.

Want uiteraard hebben ze allemaal hun 'zaakjes goed voor elkaar, zowel financieel als emotioneel' en veel vrienden, houdt iedereen van een avondje stapen, maar ook van op de bank liggen met een dvdtje en een goed glas wijn, van wandelingen langs het strand en stedentrips. De muzieksmaak is breed, ze houden van koken en een uitdaging, ze hebben stuk voor stuk Komt een Vrouw Bij De Dokter gelezen en kijken graag naar De Wereld Draait Door of de tv juist helemaal nooooooit aan. En ohja; ze zoeken allemaal een lieve, spontane vrouw met een eigen leven en humor, die het liefst ook nog een beetje sportief is en vorige relaties helemaal achter zich heeft gelaten. Uiterlijk is niet zo heel belangrijk, maar ze moet wel uitstraling hebben en, het allerlallerallerallerbelangrijkste; er moet wel -jawel- een 'klik' zijn!
Goh.
Ik moet de eerste nog tegenkomen die zit te wachten op een nors, inzichzelfgekeerd secreet dat avond aan avond op de bank zit te treuren om liefdes die zijn geweest of nooit meer komen gaan.
Veel interesseberichtjes heb ik niet verstuurd.

Gelukkig had ik zelf ook een profiel geschreven en daar kwamen zelfs reacties op. Best wel veel nog, tot mijn verbazing.
Nou zou je denken dat een gestage instroom van interesse een egoboost teweeg brengt, zeker na het lezen van deel 1 en 2. Niet is minder waar. Want het zal ongetwijfeld heel arrogant (of kritisch of weetikveel hoe je het noemen wil) zijn, maar van toch zeker 70% dacht ik; 'excuse me, maar in welk leven denk jij dat wij een match gaan vormen?'

Bijvoorbeeld.
Een man die schrijft dat ie een leuk leven heeft en bij de gemeente Almere werkt met hobbies als fietsen/wandelen in de natuur en voetballen. Ik heb een heel ander idee van leuk leven, maar dat geeft niks. Een man die na 1 mailtje wil dat ik bij hem kom eten in Den Bosch en mij niet 'spontaan' vindt als ik terugschrijf dat ik van mijn vader niet zomaar bij vreemde mannen mag eten en trouwens ook niet zomaar in de auto stap om er vervolgens achter te komen hij alleen een cheap fuck zocht. Of misschien wel een serial killer is. Een man die mailt dat ik vast 'prettig gestoord' ben en dat ie daar op valt. Ja, dat was inderdaad precies the look i was going for met mijn tekst; gestoord. Een man die in zijn profiel schrijft dat zijn ex net de deur uit is, wat warmte en liefde in zijn leven kan gebruiken en dat hij mij wel een heel lieve uitstraling vindt hebben. Ohja reboundguy. De dagen dat ik mij ter beschikking stelde als interimvlees (nee, dat is -helaas- niet een zelfverzonnen uitdrukking) zijn wel zo'n beetje voorbij. Een man, pardon jongen, van 21 die vraagt of ik naar een afterparty met hem wil. Het antwoord op mijn vraag 'een afterparty waarvan' is hij mij nog steeds schuldig. Een man die alleen zijn jaarsalaris in een mailtje vermelde. Ik raak niet onder de indruk van 200.000 per jaar, danku. Mannen met teksten als hee schatje wat doe je vanavond, mannen die hun berichten beginnen en afsluiten met hoihoi, mannen die in 5 zinnen 15 spelfouten maken (echt geteld), mannen die zich zelfs in het engels niet uit kunnen drukken, mannen die me na 1 reply vargen of ik vandaag 'bijdehandjes' heb gegeten, veertigers die 'loverboy' als nickname hebben gekozen, vijftigers met 3 kinderen in de pubertijd, en ja, zelfs een zestiger die graag zijn tweede jeugd wil beleven. Met mij.
En dan heb ik het nog niet eens over sommige foto's, met als toppunt de jongen die van gamen, zuurkool en sportkijken hield en een foto stuurde met een grote pukkel op z'n neus.
Is het dan heel erg dat ik me slightly beledigd voel?

Natuurlijk zijn heus niet alle mannen op relatieplanet stom. Met een aantal wisselde ik lollige mailtjes uit en soms zelfs msn-adressen. Je zou het na voorgaand relaas niet eens meer durven hopen, maar ik geef mensen toch graag een kans. Of zij mij. Kuch.
Maar op 1 of andere manier kwam er uit die mail en chatwisselingen nooit iets dat tot iets constructiefs leidde. Of ze begrepen mijn grapjes niet of ik snapte die van hen niet, ze kwamen dodelijk saai uit de hoek, probeerden zich een weg naar -wederom- an easy fuck te slijmen, of de gesprekken liepen al snel uit op algemenigheden waarna ik na verloop van tijd de desbetreffende man maar weer uit het msn-lijstje mieterde. Block en delete. Net zo makkelijk.
Slechts met 1 figuur heb ik eens afgesproken. Eigenlijk als een soort testcase, om te kijken hoe dat nou gaat, zo'n internetdate. Dat resulteerde in een vrij ongemakkelijke avond waarop we bijna ruzie kregen over het feit dat Nederlandstalige muziek oppervlakkig was (ik vind dus van niet, mocht dat niet duidelijk zijn). Nooit meer iets van gehoord.

En dan zijn er natuurlijk nog die paar waar het wel mee lukte via msn. Meneren met wie ik vrijwel meteen een echt leuk gesprek had. Niet eens dat het in eerste instantie ergens over ging, maar dat je op eenzelfde level communiceert, grapjes niet uit hoeft te leggen en ze mij niet al na 4 zinnen bijdehand vinden (of bijdehandheid op prijs stellen) of ik hen saai. De wereldberoemde, veelgeroemde klik zo u wilt. En een aantal van hen (wel 2!) zijn uiteindelijk niet alleen virtueel gebleven. Bleken het nog steeds leuke mannen. Helemaal niks mis mee, zien er leuk uit, hebben tekst, leuke grapjes, een onderhoudende muzieksmaak, een baan. Zo'n beetje alles wat een normale vrouw wil in een man, zeg maar.
Maar toch.
Toch zijn zij het ook niet.
Je moet uiteindelijk ook nog verliefd worden.

Dus.
Ik weet wel dat u als lezertje een happy ending of in ieder geval briljante apotheose verwachtte aan het eind v