Ik heb al best een paar dingen gezien en gehoord in ahoy. Muzikanten en bandjes die ik geweldig vond en dingen waarbij ik soort van toevallig terecht kwam en persoonlijk van vind dat ze het stempel muzikant niet eens verdienen. Maar wat ik gisterenavond zag en hoorde had ik nog nooit gezien. Niet in ahoy en eigenlijk nog nergens.
Dat lag niet alleen aan het feit dat het toch wat bizar is om naar een concert te gaan van iemand die dood is, maar vooral aan het publiek. Dat was namelijk nogal ehm..apart. 't Is dat het waarschijnlijk een belediging is, maar anders zou ik het merendeel omschrijven als 'white trash'. Of, zoals een van mijn chapperonnen het iets subtieler wist te omschrijven; ' laag sp-stemmers-gehalte'.
Ik keek m'n ogen uit naar mijn voorbuurvrouwen die, behangen met lichtgevende en knipperde kettingen (# 1 elvis fan!) en gehuld in synthetische elvisblousen mij verzekerenden dat ik de avond van mijn leven ging hebben.
Dat was uiteraard nogal overdreven, maar bijzonder was het wel.
Ten eerste was daar natuurlijk de band. Orkest is eigenlijk een beter woord. Het geluid was prima, wat wel eens anders is in ahoy. Ze waren met z'n velen en hadden er duidelijk plezier in. Misschien nog wel meer dan toen. Dan waren er de achtergrondzangers en - zangeressen die uitblonken in gospelkoortjes en andere typisch amerikaanse huldeliederen (of hoe heet dat genre eigenlijk. kan er zo gauw even geen ander woord voor vinden). En last but not least: Hij was er zelf ook. Niet echt natuurlijk, mar zijn aanwezigheid was duidelijkheid voelbaar. Dat ie op een enorm groot scherm te zien was hielp natuurlijk ook mee.
Omdat ik van festivals en andere grote muziekevenementen al wel gewend was om naar de performende artiest op zo'n scherm in plaats van het podium te kijken (vanwege te lui en te laf om in wat voor pit dan ook te gaan te staan), leek het soms bijna echt. ' t was alleen
Maar wij zaten nogal vooraan en je werpt toch af & toe een blik op het podium waardoor het uiteindelijk dan toch juist weer wel opviel dat De Koning zelf er niet bij was. Verder bracht het scherm mij nog een andere sensatie. Vergeleken bij de rest van de aanwezigen ben ik namelijk echt totaalgeenfan. De concerten waaruit het videomatraiaal tijdens Elvis-the-Concert is samengesteld had ik dan ook nog nooit gezien. Ik was daarom waarschijnlijk ook de als enige in de hele zaal totaal verbaasd dat tijdens Love me Tender er op het scherm (dus niet in ahoy) allerlei vrouwen naar voren wandelen om Elvis te kussen en het zweet van zijn voorhoofd te deppen. Nee, dat was nog niet eens wat mij opviel. Wat mij opviel was dat er zelfs twee vrouwen waren die hem...laat ik het eens netjes zeggen...haaks op de snavel pakten (met dank aan D. voor de uitdrukking). Nah! Tjonge! Je kreeg er bijna de drang van om ook hard naar voren te rennen voor een kusje. Want je kan zeggen van Elvis wat je wilt; Voor een dooie zag ie er nog best goed uit!
Afijn.
Het werd me gisterenavond in ieder geval wel duidelijk waarom Elvis The King of Entertainment werd genoemd. Het was bijna totaaltheater wat we kregen voorgeschoteld; Groots, pompeus, veel volume en in z'n totaal eigenlijk volledig doorslaan in amerikaans showgedoe. Bijna beyond kitsch. En daar kan je van houden of niet. Ik hou daar wel van. Voor een keertje. 't Was alleen jammer dat Elvis er zelf niet was om de boel een beetje te relativeren.