Omdat ik veel met het openbaar vervoer reis en ze zich vaak ophouden rondom stations kom ik vaak mensen die om geld vragen tegen. Meestal zijn het niet echt fruitig uitziende types, gehuld in niet meer alszodanig herkenbare kleding, kijken ze niet bijster helder uit hun ogen en mompelen ze in het voorbijgaan iets van ?hebbie een euro?? of ze komen goon naast je staan en steken vragend hun hand uit.

Hun minder onder invloed verkerende en vaak iets frisser ogende collega?s vragen meestal nog wel even of ze wat mogen vragen. Ik antwoord dan meestal ? ja, als het maar geen geld is.? Want ik geef uit principe niks aan 'bedelaars'. Niet dat ik speciaal iets heb tegen daklozen, junks of andere bedelende armoedzaaiers, maar Ik vind goon dat iemand wel iets moet doen voor zijn of haar geld. Ik wil niet lastiggevallen worden als ik om acht uur ?s ochtends naar mijn werk ga door iemand die om wat voor reden dan ook te beroerd is om zelf iets te ondernemen om geld te bijelkaar te krijgen. Daarbij ben ik van mening dat iedereen die niet kan werken, een uitkering kan aanvragen. Lang leve de sociale voorzieningen. Ik weet ook wel dat het geen vetpot is, maar je kan er wel van eten en dus hoeft niemand in Nederland te bedelen. En ik ga natuurlijk al helemaal geen bijdrage leveren aan de verslaving van een ander.

Daklozenkrantverkopers, straatmuzikanten, die meneren die in kroegen polaroids van je willen maken of een roos proberen te slijten. Ik vind het allemaal prima. Niet dat ik meteen naar mijn portemonnee grijp als ik ze in ?t vizier krijg want in de daklozenkrant staan bijna altijd dingen die ik niet wil lezen, op die polaroids kom je meestal niet zo heel geweldig uit de verf en ik hou al helemaal niet van panfluit. ?t Gaat om ?t idee zeg maar.

Ze doen tenminste iets voor hun geld.

Gisterenmiddag bleef de trein waar in ik zat langer dan gebruikelijk stilstaan op het Amstelstation. Er was, zo meldde de stem uit de intercom, weer es een grapjas die het nodig vond om even aan de noodrem te trekken. Vlak voordat de trein weer ging rijden, kwam er een in het geheel niet onaardig uitziende jongeman met wapperende manen de trap naar het perron op rennen. ?Zo!? dacht ik nog, ?kom jij maar es ff tegenover mij zitten. Het andere uitzicht ken ik namelijk al.?

Maar de jongeman had hele andere plannen.

Hij stapte wel mijn coupe binnen (bleek van iets dichterbij toch niet zo?n hunk, ik vergis me wel vaker) maar in plaats van een plaatsje te zoeken ging hij midden in het gangpad staan en begon een verhaal.

Het eerste deel miste ik een beetje omdat ik mijn discman nog op had. Maar wat ik meekreeg van de rest van zijn verhaal klonk best aardig.

Hij was zes weken geleden begonnen met een initiatief dat hij ?The Fruitbox? ofzoiets noemde. Dat betekende dat hij in eerste instantie fruit, maar nu ook andere levensmiddelen en kleding inzamelde en dat uitdeelde onder collega-daklozen. Inmiddels had hij een paar sponsors gevonden en de bedoeling was dat de daklozen die via zijn initiatief voedsel en spullen verkregen, zich zouden gaan inzetten voor andere initiatieven. Hij eindigde zijn verhaal met de vermelding dat hij inmiddels al 7 collega?s had en de vraag of wij, de medetreinreizigers zijn project wilden steunen.

Nou zou die jongen natuurlijk dit hele verhaal makkelijk verzonnen kunnen hebben. Dat ie goon een junk was met een helder moment en een leuk bedacht verhaal. Maar iets in de manier waarop hij dat Fruitidee uitlegde, deed mij vermoeden dat deze jongen stond voor wat ie te vertellen had. Dat ie echt ging voor zijn zelfbedachte initiatief. En dat ie eerder in zijn leven wellicht al eens een presentatie van t een of ander had gehouden.

Dus ondanks het feit dat ie niks verkocht of een dienst aanbood, gaf ik hem 2 euro. En het gekke was...hoewel ze eerst wat sceptisch naar het fruitverhaal hadden geluisterd, trokken ook bijna al mijn coupegenoten hun portemonnee.

Ik zal er waarschijnlijk niet achterkomen of de Fruitjongen zomaar een verhaal ophing of dat het echt wat wordt met zijn initiatief. Ik hoop het laatste. Maar eigenlijk is het feit dat ie een hele treincoupe ervan wist te overtuigen dat fruit uitdelen aan daklozen een haalbaar idee is, natuurlijk al 2 euro waard.