We hadden ons net prima gezeteld in het rode semipluche van de bioscoop. En ondanks de relatieve drukte bleef de stoel links naast mij leeg. Dus dat was goed. Kon ik daar mooi mn jas en tas kwijt.
Maar net toen alle lichten uitgingen voor de hoofdfilm kwam er nog een meneer vragen of de plaats bezet was. Ík haalde m?n spullen weg en de man nam plaats. Hmpf. Hij rook naar oude mannen aftershave. Heb ik weer, dacht ik nog.

Ik denk dat de film op een kwart was toen ik een spiertje in mijn bovenbeen voelde kloppen. Uweetwel, zon irritant, ongecontroleerd tiktiktiktik. Dat gebeurt als je je ontspant. Of juist als je je inspant. Dat weet ik dan ff niet. Als je wrijft gaat het wel over. Dus ik wreef over mijn been. En schrok me 2x een ongeluk.
Want ik voelde niet mijn eigen been, maar een hand. Die zich vliegensvlug terugtrok. Dat wel.
Ik keek de man met de smerige aftershavelucht links van mij aan. Die keek naar de film.
Dus eigenlijk dacht ik dat ik het mij verbeeld had. Want als je stiekem in een bioscoop het been van een wildvreemd meisjes zit aan te raken, dan kijk je niet zo onbewogen naar een film. Lijkt mij hoor. Weetiknietzeker. Ik zit namelijk nooit aan benen van wildvreemden. Zeker niet in een donkere bioscoop. Ik besloot er verder niet over na te denken. Maar voor de zekerheid schoof ik toch een stukje meer naar rechts.

Tot ik weer iets voelde. Huuh! In plaats van meteen over mijn been te wrijven, keek ik nu eerst even of ik toevallig iets naast me zag bewegen. Maar in het donker van de bioscoopzaal kon ik amper mijn eigen been onderscheiden. Laat staan een vreemde hand. Dus voelde ik voorzichtig naast me. Huuh! Weer die hand die zich vliegensvlug terugtrok. Mooi niet dat ik me iets verbeelde nu he! ?Wat moet dat!? Zei ik daarom maar. Wat moet je anders.
Je kan ook niet iemand meteen keihard in z?n gezicht slaan.

?Dat is mijn jas, dat is mijn jas, ?zei de man. Net iets te snel om niet verdacht te zijn.
Nou lag zijn jas inderdaad op zijn schoot. Maar dat vond ik ook maar heel verdacht ineens. ?Nou dan haal je die jas maar es even weg!?zei ik. De man frommelde wat met zijn jas maar hield em wel op schoot. Jaja. Creep.
Ik probeerde me weer op de film te concentreren.

Maar dat was wel verpest. Ik schoof zo ver mogelijk naar rechts. Van de man, en zijn nog steeds smerige aftershavelucht, vandaan. Maar dat hielp helemaal niet. Ik kreeg overal jeuk. En kriebels. Bah. Ik probeerde nog wat woedende blikken op de man te werpen maar die keek strak voor zich uit. En bij de eerste letter van de aftiteling stond ie op en beende de zaal uit.
Gelijk had ie, want omdat ik me niet meer kon concentreren op de film had ik ondertussen zitten bedenken wat die man nou eigenlijk psies van plan was. En vooral: wat ik eigenlijk had moeten zeggen. Want eigenlijk viel het me nog best een beetje van mijzelf tegen dat ik zo rustig bleef.
Het had iets moeten zijn met scheldwoorden enzo. Op een verontwaardigde toon natuurlijk. En dan heel erg hardop. Zodat de hele zaal had kunnen horen dat die man mij zat te betasten! De engerd! En dan ook nog beetje mijn film verprusten! Bah!

De volgende keer is die plaats naast mij dus goon weer bezet.


(Ohja. De film was Eternal Sunshine of a Spotless Mind. En die was wel...ehm tja. Ik denk dat ik em nog een keer moet zien. Dusch.)