Mijn weblog

Bloody

Claire
12/02/2003 | 20:28 uur
in de categorie De wereld volgens

 


And it's true we are immune
When fact is fiction and TV reality


Famous words uit Sunday, Bloody Sunday van U2. Maar meneer Bono had gisteren eventjes geen gelijk. Want ik zag de bijna gelijknamige film die ook gaat over die vreselijke dag in januari 1972. Het was me nog niet eerder gebeurd, maar aan het einde van de film ging ik daadwerkelijk fysiek misselijk de bioscoop uit. Niks immuun.

Eerst even een stukje geschiedenis: Vanwege onzuivere strafprocessen van de Engelsen tegen een aantal Ierse burgers, wordt (in de film onder leiding van James Nesbitt - Adam in Cold Feet), in het Katholieke district van het plaatsje Derry in Noord-Ierland een protestmars voor mensenrechten georganiseerd. Onder de ongewapende demonstranten, sommigen aangesloten bij de Northern Ireland Civil Rights Association, breekt onrust uit als de Britten paratroopers inzetten om de boel in toom te houden. De militairen voelen zich bedreigd als een groep jonge demonstranten met stenen gaat gooien. De para's schieten dertien mensen dood en verwonden er nog eens veertien en de vreedzaam bedoelde demonstratie eindigt in een bloedbad. Verbijstering en woede onder de Ieren is het begrijpelijke gevolg en de aloude strijd laait weer op. Uiteindelijk zouden de tragische gebeurtenissen duizenden Ieren aanzetten zich aan te melden bij de IRA. Dit uiteraard tot grote onvrede van de Engelse autoriteiten, die tot op heden (en zonder daadwerkelijk bewijs) blijven beweren dat er wel degelijk sprake was van wapens onder de demonstrerende Ieren. 

Natuurlijk wist ik van te voren hoe de film af zou lopen. Ik kende de geschiedenis globaal al. Maar dat het op deze manier in beeld zou worden gebracht...Regisseur Greengrass koos ervoor het drama zo 'echt' mogelijk te laten zien en ging op de docu-tour, wat betekent dat niets vanaf statief is gefilmd, dat er met handheldcamera's achter mensen aan werd gelopen en dat er lange zwarte fades tussen de scene's zitten. Alsof het zo echt gebeurd is, alsof het een precieze weergave was van de werkelijkheid. Alsof CNN erbij was, zeg maar. Terwijl dat niet zo was. Toen.

Misschien was het juist wel het feit dat ik wist hoe het af ging lopen, of misschien was het goon echt heel erg geloofwaardig in beeld gebracht, of waren de acteurs heel erg goed. Maar op verschillende momenten tijdens de film dacht ik, nee wilde ik eigenlijk schreeuwen tegen de figuren op het scherm; "nee!! wat doen jullie?!! Niet doen!! Dit is niet nodig, dit gaat verkeerd. Luister nou naar elkaar, dit komt niet goed!!" En even later: "Het lijkt wel oorlog!! verdomme mensen, waar slaat dit op!! Hou op! Hou op! HOU OP!!"
En ik doe nooit mee met een film. Maar bij Bloody Sunday dus wel. Ook al wilde ik niet meedoen. Ik was blij dat ik weer buiten stond. Even lucht.

De heftige beelden zullen ws de komende dagen op ongewilde momenten nog wel een paar keer voorbij komen op mijn netvlies. En het bijna tastbaar meemaken - al is het dan via een film - van een dertig jaar oude mijn inziens vrij kansloze strijd, drukte me in ieder geval weer ff met mn neus op wat feitjes. Als een soort wake-up call. Ik werd er zomaar weer even aan herinnerd dat er nog genoeg mis is in de wereld, en ook dat het ieder moment op allerlei plaatsen weer mis kan gaan. En mis is gegaan. En dat het, net als 30 jaar geleden in Ierland, ook niks uitmaakt wie het eerst schoot. Of wie begonnen is en waarom eigenlijk ook alweer precies. Omdat er altijd die onschuldige mensen het slachtoffer zijn en nooit diegenen die begonnen. Omdat het kansloos is, was en altijd zal blijven. Ik hoop dat ik nooit immuun word.


And the battle's just begun
There's many lost, but tell me who has won?

Reacties op Bloody

Gien 15/02/2003 | 07:33 uur
"There's many lost, but tell me who has won?"

In een oorlog verliest altijd iedereen, toch?
 
Plaats jouw reactie