Ik had het heel erg koud gisteren. Van binnen en van buiten. Zo koud dat een kopje kamillethee niet eens hielp. Bibberdebibber.
Het werd tijd om de verwarming aan te zetten.

Het was de eerste keer dat ik in dit huis de verwarming aan ging zetten. Ik had het kastje natuurlijk wel zien hangen, maar tot nu toe succesvol weten te negeren. Het zag er namelijk uit als een heel moeilijk kastje. Rechthoekig, met knoppen en toetsen met kleurtjes en pijltjes enzo. En dan nog een klepje dat je uit kan klappen. Geen goone thermostaat zeg maar.
De verwarming was een stressmoment. Dat zag ik heus wel.

In feite is het best wel een heel handige verwarming. Met dat je kan instellen hoe laat je opstaat en thuiskomt en dat het dan psies op tijd aangaat voor een aangename temperatuur. En voor het weekend kan je ook andere tijden instellen. Luuks niet?
Maar voor mij persoonlijk vind ik dat dan weer net niet zo heel handig. Ik weet namelijk nooit zo psies hoe laat ik naar bed ga of wegga. Dat verschilt per dag. En ik kom ook nooit elke dag op hetzelfde tijdstip thuis. Ik kan dat maar beter niet instellen.

Maar ik moest wel. Want als je wil dat de verwarming aangaat, bijvoorbeeld op 20 graden ofzo, dan moet je dus eerst instellen welke dag het is en welk uur. En dat dan heel ver vooruit enzo. Er bleek geen toets voor 'nu aan'. Terwijl er wel heel veel toetsen opzitten. En knopjes. En pijltjes met namen.
Gelukkig was er ook een gebruiksaanwijzing.



Op de gebruiksaanwijzing staat een hele witte harige poes die heel verbaasd kijkt. Ik weet zo snel even niet wat een hele witte harige poes met verwarmingen te maken heeft, maar ik snap wel waarom ie zo verbaasd kijkt. Dat krijg je namelijk als je het boekje doorbladerd. Mensenlievekinderen. Zevenenvijftig pagina's met woorden als uitleesvenster, dagaanduiding, tijdprogramma en weekblokken. Ik vind dat ingewikkeld. Ik krijg daar stress van. Want ik probeerde echt wel op te letten en psies te snappen hoe het allemaal werke. Ik drukte dus de toetsen in hoe het volgens het boekje moest en bedacht braaf hoe laat ik volgende week vrijdag op wil staan. Ik deed heel veel moeite.
Maar het bleef koud.

Uiteindelijk, na een woede-aanval en een kopje rooibosthee, zag ik ergens de optie dat je een constante temperatuur in kan stellen. Voor als je op vakantie bent ofzo. Daar stelde ik een temperatuur in. Ik hoorde ketel aanslaan en in het display verscheen een vlammetje. Eindelijk.
Het werd wat warmer in huis. Maar ik bleef koud. En op een gegeven moment ging ik naar bed.

Toen ik vanmorgen opstond was de kamer nog steeds de constante temperatuur die ik gisterenavond had ingesteld. Beetje veel te warm, vond ik ineens. Maar net zo min als een knop 'aan' op de verwarming zit, zit er een knop 'nu uit' op. En zo ben ik nu alweer een uur aan het knooien om de kamer op een acceptabele 'constante temperatuur' te krijgen.

Ik pruts wat af. Warm, koud, warm, en vooral veel koud.
Het zal nog wel even duren voordat ikzelf weer op normale temperatuur ben.