Ik heb helemaal niks met religie, heiligen, katholicisme, of welk geloof dan ook. Ik ben er niet tegen verder, maar het speelt goon geen enkele rol in mijn leven. Toch staat er op mijn bureau op kantoor een heiligenbeeldje. Niet omdat het ik het mooi vind, of leuk omdat het kitsch is (dat zie je tegenwoordig namelijk wel vaker). Integendeel. Het is namelijk een spuuglelijk plastic ding op een sokkeltje met een nepgouden naamplaatje en het geeft nog licht in het donker ook. Maar hoe afzichtelijk het beeldje misschien ook mag zijn, het zal met mij meeverhuizen naar mijn eerstvolgende werkplek, en de plek daarna en de plek daarna, enzovoorts. De heilige die mijn bureau siert is namelijk Sint Clara van Assisi, de patrones van de televisie.

Nou geloof ik niet echt dat ik onder het wakend oog van Sint Clara beter werk verricht of dat de kijkcijfers immer hoog zullen blijven, maar het gaat om het idee. Het idee dat iemand wiens naam ik in zekere zin draag, de beschermvrouwe is van een medium dat men zo?n 800 jaar niet eens had kunnen bedenken. Daarbij is het verhaal van Clara van Assisi een mooie vertelling die ik u niet wil onthouden.

Franciscus sprak in de grote Sint-Rufinokathedraal in Assisi over zijn liefde voor de Heer die niets bezat, die vernederd werd tot aan zijn Kruis.Clara, de dochter van een rijke en invloedrijke graaf, hoort het verhaal van Fransicus en kan aan niets anders meer denken. Op een dag verlaat ze heimelijk het ouderlijk huis en koopt van een edelvrouwtje een grauwe mantel die zij over haar kleren aantrekt. Onopgemerkt loopt zij op goed geluk de stad uit richting Franciscus' klooster. Franciscus weet niet wat hem overkomt als Clara ineens voor hem op de knieën valt. Ze vertelt hem te willen leven zoals hij, en hij weet dat hij haar niet kan tegenhouden.

Die nacht verlaat Clara in stilte haar ouderlijk huis. Buiten wachten broeders haar op en brengen haar naar de Portiuncula, hun heiligdom. Hier neemt Clara afscheid van de wereld. Eén voor een legt zij haar sieraden op het altaar. En als ze haar haren heeft losgemaakt, pakt Franciscus een schaar en knipt in de stilte van de donkere nacht de lokken af en legt ze naast de sieraden. Dan legt hij Clara haar grauwe bruidskleed om.

Vader graaf Faverone Sciffi is woedend als hij erachter komt wat er met zijn dochter gebeurd en geeft Francisus de schuld. Hij zal die bedelaar die z'n dochter geschaakt heeft wel even een lesje leren! Tierend staat hij voor de monnik die zwijgt. Faverone Sciffi schreeuwt dat hij z'n dochter terug wil. Maar Franciscus zegt met zachte stem dat dit niet gaat, want Clara is nu bruid van Christus. Faverone wil Franciscus wel doden, maar hij is bang voor de ogen van de heilige die hem doordringend aankijken.

De graaf zoekt Clara op in het klooster waar ze verblijft. Maar als hij haar ruw beetpakt, doet Clara haar sluier af en toont haar jongenskop. Vader weet hij dat zijn strijd verloren heeft en verlaat zijn dochter, diep ongelukkig.

De broeders bouwen voor Clara een klooster in San Damiano waar Franciscus voor het eerst zijn Heer aan het Kruis gesproken heeft. Clara heeft inmiddels een aantal volgelingendie net zo willen leven als zij, en als het klooster klaar trekken Clara en haar zusters erin.

Franciscus komt regelmatig, hij bidt en praat veel met Clara. De zusters leven in volstrekte armoede en de broeders bedelen voor het levensonderhoud. Alle bezit is uit den boze. Wanneer Franciscus in 1226 sterft komt zijn lichaam langs het klooster zodat Clara haar vriend nog eenmaal kan aanraken.

Tweemaal redt Clara de stad Assisi van de ondergang. Wanneer soldaten van keizer Frederik II Assisi willen veroveren is het strategisch gelegen klooster van San Damiano doelwit. De soldaten hebben reeds hun ladders tegen de muren van het klooster gezet en klimmen omhoog, wanneer Clara naar de kapel loopt, de monstrans pakt en Hem buiten het raam omhoog houdt. De soldaten vallen en vluchten. Ook bij een tweede aanval brengt het gebed van de 'arme zusters' uitkomst.

Kerstmis 1252 is Clara zo ziek dat ze tot haar grote spijt de nachtmis niet bij kan wonen. Maar op de muur van haar kamer verschijnt een beeld en hoort zij gezang. Bij terugkomst vertelt zij haar zusters dat ze in een visioen samen met de broeders in de kerk van de heilige Franciscus de nachtmis heeft gevierd. En daarom werd Clara uitgeroepen tot patrones van de televisie.



Nou komt volgens mij bijna elke naam oorspronkelijk van een religieus of bijbels figuur en zal er dus wel aan elke naam een soort van heilige hangen, maar ik ben erg blij met de mijne.

Want hoewel ik dusch geen enkele religie aanhang of echt (bij)gelovig ben, heb ik toch het idee dat het net iets meer dan toeval moet zijn, clara en ik.