Gisteren deed ik cultureel. Ik ging zomaar naar Het Museum. Er was namelijk een tentoonstelling met de naam FFF Videoshow en dat had mijn interesse gewekt. Naar aanleiding van de aankondiging verwachtten ik en mijn charmante gezelschap een soort van overzichtstentoonstelling van de videoclip en de commercial. Wij verheugden ons op een feest der herkenning en hoopten op een educatieve ochtend. Mis poes!



De tentoonstelling was ingedeeld in verschillende zalen die allemaal een eigen thema hadden. Zo was in de eerste zaal, heel toepasselijk First genaamd, de vloer geheel bedekt met kiezels en stond er een stapel beedschermen waarop een mond ondersteboven ?lipsync? zei. Minutenlang. En dat dan natuurlijk niet lipsync. Want anders is het geen kunst. Maar in het begeleidende boekje stond dat in deze zaal oa Take On Me van A-ha te zien zou zijn en Petje Pitamientje. En dat vind ik veel leuker om naar te kijken. Uit niks maakte ik op dat deze zaal ging om het begin van de videokunst.

De tweede ruimte had als thema Football, met op grote schermen oa een voetbalwedstrijdregistratie waarbij de bal van weg gefotoshopt was. Beetje vreemd, maar niet echt bijzonder. En zaal drie stond in teken van Female en moest worden betreden door twee enorme roze flappen met enige kracht opzij te duwen. Ahem.

Afijn, zo waren er dus een stuk of acht zalen met beeldschermen, beeldschermen en nog eens beeldschermen. Op zich heb ik helemaal niks tegen beeldschermen, integendeel. Zeker niet als er ook bewegend beeld op te zien is. Maar ik had graag ook een beetje uitleg en logica gezien. dat je weet waarom die filmpjes nou psies zijn uitgekzoen voor deze tentoonstelling en wat ze nou psies met elkaar van doen hebben, zeg maar.

Want het is harstikke fijn hoor, als een kunstenaar heeft bedacht dat het leuk is als ie een filmpje maakt van zichzelf terwijl ie met een draagbare douche voor zijn voordeur gaat staan douchen, maar ik zie er de kunst niet van in. ?t Was niet eens mooi gedraaid.



Teleurgesteld gingen we dus weer naar huis. Maar bij de uitgang viel mijn oog op de permanente collecties van het centraal Museum. Dick Bruna en Rietveld. Twee grote namen uit mijn jeugd. Wie groeide niet op met Nijntje en De Appel ('Waarom huil je vroeg het haantje dat bovenop de toren stond. En toen het hard begon te waaien draien hij driemaal in het rond') Jeugdsentiment hoezee!

Rietveld is een ander verhaal. Zijn beroemde Rood-Blauwe Stoel werd door mij, mijn zussen, neefjes en nichtjes gebruikt als klimtoestel, boot, huis of wat we die dag ook maar voor spel hadden bedacht. Want mijn opa en oma hadden die stoel in de gang staan. Gekregen van meneer Rietveld bij de opening van hun huis dat door hem ontworpen was. Gek om zo?n voor mij doodnormaal, zelfs onhandig (want wie maakt er nou een stoel waar je niet lekker op kan zitten) gebruiksvoorwerp later ineens in een musem te zien staan en te beseffen dat het Kunst is.

Dus die collecties wilde ik ook wel zien, al was het alleen maar om het feestje der herkenning dat ons door de teleurstellende Videoshow door de neus was geboord, alsnog te laten plaatsvinden. Maar mijn chaperon van de ochtend had door het zien van al die filmpjes zin om zelf achter de knoppen te gaan zitten en haasten wij ons fluks naar huis om onze eigen Kunst te maken. Geeft niks, zelf filmpjes maken is toch veel leuker dan naar die van anderen kijken! En bijkomend voordeel; op mijn lijstje Wat te Doen In Tijden van Werkeloosheid staat nu weer een bezoekje aan het Museum.