Ik ben een dropliefhebber. Op zich lust ik eigenlijk alle dropjes wel (alleen honingdropjes sla ik af), maar mijn voorkeur gaat uit naar zoute drop. En dan het liefste die waar je een beetje op moet kauwen. Niet van die hapslikweg dingen. Die zijn voor mietjes.

De inhoud van mijn snoeptrommel kan dus nogal eens verschillen. De ene keer zit er boerderijdrop in, de andere keer die harde rondjes met DZ erop en soms wel eens katjesdrop. Vaak ook vanalles doorelkaar. Je moet jezelf tenslotte blijven verrassen.

Vorige week ontdekte ik bij de buurtsuper (die eigenlijk helemaal geen uitgebreid dropassortiment heeft) ineens een nieuw dropje. Hij zal wel helemaal niet nieuw zijn, maar ik had nog niet met em kennisgemaakt. Hij heet 'De Echte Mildzoute Hindelooper Ruitjesdrop? en is erg kauwbaar. Ik ben al aan mn tweede pakje bezig.

En hoewel het best een erg lekker dropje is, is er iets dat het snoepje minder lekker maakt. De verpakking irriteert mij namelijk. Het ziet er uit alsof het ergens begin vorige eeuw ontworpen is en eigenlijk van blik had moeten zijn. Sterker nog, er staat zelfs op de voorkant dat het anno 1924 bedacht is. En op de achterkant staan een fotootje van een grijnzend oud mannetje en de volgende tekst:

Mijn naam is Jochum Douwenga. Ik ben dropmaker bij dropfabrikant Van Slooten in Jirnsum. En verantwoordelijk voor de echt ouderwets lekkere Oldtimers. En zoals ik altijd zeg: achter elk dropje zit een verhaal. Zo ook achter de Echte Mildzoute Hindelooper Ruitjes. Anno 1924. Het gaat over m?n vader, Douwe Douwenga, die in 1924 nog een jongeman was en met drie vrienden de Hindelooper kermis bezocht. Het bier vloeide rijkelijk. En in een jolige bui sloten de drie vrienden m?n vader op in zo?n oude houten plee die toen gebruikelijk was. M?n vader gaf geen kik. Vier uur heeft ie in die plee gezeten. En hij heeft die tijd nuttig gebruikt. Z?n enige contact met de buitenwereld was het kleine, ruitvormige openingetje in de deur van de plee. Zou het niet leuk zijn, peinsde m?n vader, als ik nu ?ns een ruitvormig dropje bedacht. Zout maar niet té zout, dat vinden de mensen lekker. Hij drukte z?n oog tegen het ruitje en kon nog net het wapen van Hindeloopen zien op het stadhuis. (Een gouden, galopperende hinde in een groen weiland.) Toen was ie eruit. Uit het dropje. Nog niet uit de plee. Een stevig, mildzout, ruitvormig dropje zou het worden. Met de hinde van Hindeloopen erin gepreegd. De Hindelooper Ruitjesdrop. Een jaar later was het dropje al een succes. Niet alleen in Friesland, maar zelfs in Alkmaar en Delfzijl vond het gretig aftrek. En in 1931 kwam het vijfhonderdduizendste blikje de fabriek uit. Een record voor die tijd. Het is mij dus een eer dit oude recept van m?n vader weer op te pakken, zodat iedereen in Friesland en de rest van Nederland er weer van kan genieten.

J. Douwenga

Dropmaker bij Van Slooten

Stom zeg!

Hadden de mensen van Autodrop (de fabrikant) nou die tekst er niet op gezet, dan had ik het heel geloofwaardig gevonden dat deze dropjes al in de vorige eeuw bedacht waren. ?Wat een lekker oud dropje?, had ik dan steeds gedacht bij elke ruitje dat ik in m?n mond stopte.?Dat ze zoietsch toen al bedacht hadden!?

Maar nu denk ik iedere keer als ik dat pakje in de supermarkt (want de ruitjes gaan natuurlijk linea recta de snoeptrommel in)zie; Dat is helemaal geen oud snoepje! Dat is gewoon een nieuw snoepje in een ouderwetse verpakking! Die Jochum Douwenga bestaat vast helemaal niet en die meneer op de foto is goon iemand van een castingburo die eruit zag als een Jochum Douwenga. En trouwens, dropmakerij Van Slooten? Zijn die gefuseerd met Autodrop? Over vijandig overgenomen? Daar word niks over gezegd op de achterkant.



Nee, zo?n dropmerk een beetje aantrekkelijk maken is nog niet zo makkelijk. Voor je het weet smaken je dropjes alleen door de verpakking al een stuk minder. Overdrijven is blijkbaar ook een vak.