En toen had ik dus een huis gekocht.
Wat natuurlijk heel leuk en stoer enzo allemaal is.
Dit huis had ik speciaal uitgezocht op de feature low maintenance. Met weinig onderhoud enzo. Wat er dus eigenlijk op neerkwam dat ik er niet zo veel aan hoefde te doen. Niks geen muurtjes uitbreken, vloertjes leggen, plafonnetjes sausen of kamers behangen. No mista! Niks van dat al. Sopje er doorheen, dozen erin, meubels erbij, dozen in meubels legen, klaar.
Dacht ik. Want een huis, daar moet je dus altijd wat aan doen. Met onderhoud en alles. Blijkbaar.
En daar heb ik een probleem mee. Ik ben namelijk heel slecht in iets aan een huis doen. Kwa onderhoud. Dat komt omdat ik onhandig ben. En erger nog; ongeduldig. En dat is wel funest voor iets aan een huis doen, ongeduld. Dat gaat meteen keihard de mist in. Zicht minder dan 5 meter.
Het begon er al mee dat er natuurlijk diverse dingen aan de muur moesten komen. En dat kan dus echt niet allemaal met een spijker, zoals ik in al mijn naiviteit had bedacht. Okee, een haakje voor een decoratieve cowboyhoed gaat nog wel, maar moeilijker is het al als je gordijnen wilt. En keukenkastjes. En een grote spiegel. En tot overmaat van ramp ook nog lampen in de slaapkamer. Enzo.
Omdat ik dus onhandig en ongeduldig ben, is een gat boren en een plug erin doen (want dat is in feite wat er moet gebeuren, dat weet ik ook wel) al een vrij hachelijke onderneming. Toch ging ik het eerst zelf proberen. Behalve ongeduldig ben ik namelijk ook eigenwijs. Het resultaat was een onbruikbaar gat zo groot als een pingpongbal en een hoop gruis op de grond. Plus geen idee waar die plug nu in moest steken.
Nou zou ik zelf ook liever een hele stoere vouw zijn die als de eerste de beste Nico psies weet wat je met een waterpomptang of een klopboor of imbusssleutel (ik weet niet eens hoe je het schrijft) moet doen. Die met zo'n daisyduke tuinbroek aan en een ruitjesbloes dan even een huis in elkaar zaagt en timmert. Zonder vloeken en zweten uiteraard. Maar dat is nou eenmaal niet zo. Gaten boren is in mijn huishouden goon een mannenklus.
Toeval wil dat ik juist op dat moment even geen man voorhanden had.
Gelukkig was vriendinnetje R. net met eentje getrouwd en was ze welwillend om hem part-time uit te lenen. Onder toeziend oog uiteraard, a good man is hard to find, tenslotte. Man B. kwam, zag, hing gordijnen op, maakte werkende lampen aan de muur, hing planken en kastjes op en hing nieuw douchegarnituur op. R. en ik schroefden een cdkastje in elkaar. Hoera. Ik woonde. En ik hoefde niks meer aan mijn huis te doen.
Sure.
Want een weekje of wat later blik viel mijn op een metertje op de ketel/geiser/dat ding dat warm water regelt. Die stond onder het rode streepje. Oh. Dat is vast niet goed.
Nee dat klopte, wisten een stuk of wat mensen die ik er van verdacht er verstand van te hebben. Het ding moest ontlucht danwel bijgevuld worden. Of allebei, daarover liepen de meningen uiteen.
Mijzelf kennende zei ik daarop dat ik er maar eens 'zo'n mannetje' bij zou halen. Maar hoho. Riepen ze allemaal in koor (of eigenlijk nog meer afzonderlijk van elkaar) "Welneeeeeee!! Dat kan je goon zelf joh!!" En gingen vervolgens omstandig uitleggen welke knop je dan moest draaien en waar je een tuinslang aan moest zetten. Jaja. Zij kennen mij blijkbaar niet zo goed als ik. Snap ik niks van, van buizen en knoppen. Ingewikkeld. En bovendien: ik krijg die kraan niet eens open. Laat staan dat ik weet welke kraan er met welke slang.... Kan ik dus niet zelf. Moet mannetje bij komen.
En waar haal je zo'n mannetje? Juist. Van de stikker aan de onderkant van het ding dat het warme water regelt. En bellen kan ik toevallig wel weer heel goed. Maar het nummer op die stikker klopt natuurlijk niet meer. En op internet en het foonboek is het bedrijf ook niet te vinden.
Ondertussen durf ik niet de verwarming aan te doen want strax gaat dat warmwaterding stuk. Douchen durf ik nog net en afwassen gaat op ransoen.
En dan was er gisteren nog dat akkefietje met het lampje dat ik dan wel zelf had opgehangen boven de spiegel in de slaapkamer. Of nou ja, opgehangen. Ik had het zelf bevestigd aan de kast, met zo'n grijparmpje. Je hoefde niet te boren, alleen te draaien tot het vastklemde, dus ik had bedacht dat ik dat wel zelf kon. Haha! Ik ken mij kennelijk toch psies net zo goed als die geiser-experts natuurlijk.
Want gisteren ging ik onder begeleiding van S. even een aanval van outfitstress te lijf ging. Ja, dat moet al onder begeleiding, ja! Kastdeuren werden open- en dichtgesmeten, jasjes, shirtjes rokken, laarzen werden kriskras door de kamer gesmeten. Het was een verhitte strijd.
Op een gegeven moment meende ik iets raars re ruiken. Beetje chemisch. S. rook ook iets, maar we zagen niks verontrustends en dachten aan iets in een potje op het plankje bij de wasbak.
Toen de ergste stress geluwd was en S. naar huis was, kon ik naar bed. Ik wilde het lichtje boven de wasbak uitknippen. Maar waar was het schakelaartje? En waar kwam eigenlijk die rare walm vandaan. Toen zag ik het. Door mijn intesieve kastdeurmanouevres was het plastieken schakelaartje gaan schuiven, psies voor het lampje gezakt en al bijna helemaal veranderd in dikke zwarte gesmoltenplastiek slierten. De electriciteitsdraden in het schakelaartje waren al zichtbaar en het was een kwestie van minuten geweest voordat die ook aan de hitte van het lmapje ten prooi zouden zijn gevallen.
Oops.
Dusch. Wat wil ik nu eigenlijk vertellen met dit verhaal.
Behalve dan dat ik zelf een onwijs ongeduldige kluns ben, natuurlijk.
Ohja. Dat ik dus even niet langer de zelfstandige vrouw uit wil hangen omdat dat nou eenmaal verwacht wordt van huiseigenaressen door de maatschappij en andere instituten die makkelijk praten hebben. Fuk dat misplaatste feminisme. Daar heb ik allemaal helemaal geen tijd voor en al helemaal geen zin in.
Het kan me niet schelen dat het helemaal niet hip jong urban happy single white female in de randstad is. Of dat ik teksten uit de jaren 50 bezig. Pech als de Viva het niet goedkeurt. Of de LINDA. En de Cosmo.
Allemaal heel erg jammer dan.
Want één ding weet ik zeker.
Ik heb een man nodig. Kwa onderhoud. En wel nu.