Het is natuurlijk hartstikke leuk, dat heerlijke weer. Ik struin, gekleed in bikini of zomerjurk, van strand naar park naar terras en eindig 's avonds op het balkon om naar sterren te kijken. De dagen zijn overgoten door zon, plantenspuit en een eindeloze stroom rose. Gisteren heb ik zlefs in de zee gezwommen. De pastasalades, pides en olijven en fruitshakes zijn niet aan te slepen. De cursus 'Kokosnotenbruin Voor Beginners' lijkt succesvol te kunnen worden afgesloten.
Neen, mij hoort u niet klagen. Helemaal niet.

Maar toch.
Ergens deepdowninside roept een stemmetje.
Een stemmetje dat wel steeds harder begint te schreeuwen.
hallo! roept het stemmetje, wat doe jij hier op strand/park/terras? Dat mag jij helemaal niet!! Wrg met dat gerieleks! Kssht! Huphup chopchop! Luiwammes! Aan de slag joh!

Want het mag dan wel heel erg vakantie lijken. Het IS helemaal geen vakantie.
Voor mij. Ik ben namelijk nog steeds goon keihard werkloos. En dat huizengedoe is ook nog neverendingstory waarbij het volgend ehoofdstuk een groot vraagteken is. En het een blijft maar een causaal verband houden met het ander.
Niet dat ik niks uitvoer om het tij te keren. Dat is het niet. Ik wil namelijk best wel weer werken. Graag zelfs. je geniet pas echt goed van vrije tijd als je ook weet dat je weer een keer aan de slag moet. Dus bij de eerste koffie van de dag, als de zon nog net niet uitbundig op mijn beeldscherm brandt, doe ik een rondje vacatures&sollictaties. Ik ben meestal wel snel klaar. Het zijn slappe tijden.
En vooral het huizengedoe stemt mij somber. Eigenlijk zou ik al verhuisdozen moeten inpakken. Het is heel snel 1 september, namelijk.

Pfff. Fjoe.
Wat een deprimerend ge-emmer zo op wat de knmi als laatste zwoele avond heeft aangemerkt.
Ik denk dat ik van schrik nog maar even op een terras moet gaan zitten.