Where would you put it
Deze tekst hangt bij mij op de koelkast. Op zo'n magneet. Uweetwel.
Ik heb die tekst daar hangen om mezelf er aan te herinneren dat je nou eenmaal niet altijd alles kan hebben in het leven. Terwijl ik dat natuurlijk wel wil. Hebbenhebbenhebben. En wel nunununu. Het zogenaamde watikziemoetikhebben-syndroom. En als ik het niet kan krijgen, word ik chagerijnig. Ja, ik ben een prinsesje, ja.
En het zijn vaak niet eens de echte materiele zaken, hoor. De laatste tijd heb ik het vooral met uitjes. Met concerten en voorstellingen om helemaal precies te zijn.
Wanneer het begonnen is, weet ik niet. ik denk eigenlijk dat het de schuld van Ben is. Die kwam niet opdagen in november.
Gelukkig hebben we over een week of drie weer in kans in Berlijn. Dus dat is goed. Maar toen las ik op een dag dat Jack Johnson in paradiso zou spelen, ergens in mei. Ik werd bijna gelukkig. Drie seconden later kwam ik er achter dat het al was uitverkocht. Mijn humeur daalde acuut naar het nulpunt. Ik vond het heel gemeen en onrechtvaardig. Want echwel dat ik hem t eerst zag! Veel eerder dan al die eikels die wel een kaartje hadden, natuurlijk. Ik probeerde nog op andere slinkse omwegen dichterbij jacklive te komen, maar het mocht niet baten. Jack speelde afgelopen dodnerdag in paradiso zonder mij.
Daarna kwam ik er achter dat GavindeGraw in ons land komt spelen. Ik dacht dat niet veel mensen ooit van Gavin gehoord hadden omdat ik, toen ik hier eerder iets over hem schreef, er bij niemand een lichtje branden ging. Maar niets bleek minder waar. Want een halve minuut na mijn euforische ontdekking dat Gavin er aan kwam, werd ik ongelukkig. Uitverkocht. jazeg. Belachelijk. Zo is het niet leuk meer!
Gelukkig had ik wel op tijd een kaartje voor Rock Werchter weten te bemachtigen. Dat was in de pocket, kon niks mis mee gaan.
Dacht ik.
Want toen bleek ineens dat ik dat eerste weekend van juli helemaal het land niet uit kan. Ik moet Zeer Belangrijke Zaken regelen die echt niet op een ander tijdstip kunnen (waarover later meer). Balen.
Nu waren Die Zeer Belangrijke Zaken zo Belangrijk dat ik daar Werchter best voor over wilde slaan. Leuk is het niet, maar op de affiche (line up, in goed nederlands) staan ook weer niet echt bandjes die ik per se per se per se nog moet zien of die ik zou gaan missen.
Totdat ik van de week even de nieuwe site van Ryan Adams openklikte. Mijn oog viel op de tourdata Europa. En daar stond het, de frustratie was compleet.
Want mijn held Ryan speelt op werchter. Hij is afsluiter op zondag.
En ik ben er dus niet bij.
Nee, natuurlijk speelt ie ook niet in Nederland, eerder of later die week.
Wel in Engeland, Duitsland en Italie.
Gemeen is het, intens gemeen.
Nu ben ik er wel klaar mee, met die gemiste kansen.
Ik neem het heft in eigen hand!
Want ja hoor, ik kwam weer langs iets dat ik per se per se per se wil zien.
Binnenkort spelen namelijk maar liefst 3 van mijn liedjeshelden met elkaar in de kleine komedie. Voor een goed doel.
Maarten van Roozendaal, Huub van der Lubbe, Paul de Munnik.
En u begrijpt ook wel dat ik daar bij moet zijn. Dat zoiets niet te missen valt.
Alleen wil het geval dat ik die avond net terugkom van dat Ben-in-Berlijn uitje. Dus ik dacht eigenlijk dat ik dan niet in de kleine komedie kon zitten. Ik baalde. En ik ging rekenen.
De trein uit Berlijn komt aan om tien voor zeven. Het liedjesevenement begint om kwart over acht. Het is een kwartiertje lopen van centraal naar de kleine komedie. En er zijn nog kaartjes.
Je kunt heus wel alles hebben.
Als je maar wil.