Ik kon even niks posten. Maar dat gaf mij de gelegenheid om een extra lang verhaal te schrijven



Eerste week januari, vakantie en wat visites op komst; de combinatie van die drie feiten brachten bij mij een geheel onverwachte schoonmaakwoede teweeg. Na gesleep met stofzuiger, emmertjes sop, schuursponsjes en vuilniszakken kwam ik maar weer eens tot de conclusie dat mijn woonruimte te klein is voor al mijn spullen en mezelf. Ik besloot daarom gedecideerd wat spullen weg te gooien.

Right. Ik kwam niet verder dan de eerste doos.

Want daar zaten mijn oude teepjes in. Cassettebandjes noemden we die vroeger. Ik had heel veel cassettebandjes, maar op een of andere manier is die collectie geslonken naar het aantal wat psies in een schoendoos past. En terwijl ik in die doos zat te rommelen werd ik door mijn eigen muziekgeschiedenis geleid. Ik kon me niet beheersen. Ze moesten gedraaid worden!

Helaas bleken in de doos de echte ?oudjes? niet aanwezig. Ik ben ze kwijt, ze zijn overgespoeld of mijn zusje heeft ze ingepikt. Jammer, want de Dolly Dots hebben volgens mij na al die tijd nog steeds niet aan kracht ingeboet. Manohmanohman, wat was ik fan. Plakboeken, posters en De Film, al mijn zakgeld ging rechtsreeks naar de 6 meiden in pasteltinten. Het was zelfs zo erg dat mijn vader mij meenam naar een concert. Nou ja, concert; een schnabbel in een cafe, besef ik nu, maar toen was ik tien en had de avond van mijn leven. Ik heb nog net niet gehuild toen de Dots besloten er mee op te houden.

Ondertussen had ik mijn vaders platenkast ontdekt. Behalve de talloze lp?s van Julio Iglesias (die ook toen al niet mijn goedkeuring konden wegdragen) vond ik daar Simon & Garfunkel en The Beatles. Sgt. Pepper?s. Lekker meezingen en wat een mooie hoes!! Zelf nam ik vooral muziek op van de radio. Radiohits volume 1,2,3... noemde ik ze. Ook niks van bewaard gebleven. Jammer. Maar al snel had ik een nieuwe held gevonden. George Michael was toch wel erg stoer. De hele Wham!-hype was aan mij voorbijgegaan, maar George..oh! Op geen enkele wijze gehinderd door de wetenschap dat 'ie homo was, legde ik mij iedere nacht te rusten op een George Michael kussentje en draaide ik ?Faith? net zo lang totdat het bandje uit elkaar was gevallen. George maakte het leven in de brugklas enigzins draaglijk.



Na de Georgehype staat mij een hele tijd niks bij van een voorkeur voor een bepaalde artiest/band en ook de cassettedoos biedt niet echt uitkomst. Of toch. Mijn eindexamen bracht me niet alleen een diploma maar ook een stereotoren. Met platenspeler en een cd-speler! De in die tijd aangeschafte singlecd?s heb ik allemaal tegelijk verkocht op koninginnedag, maar ik weet dat het eerste singletje dat ik kocht ?I promised myself? van Nick Kamen was. U weetwel, die jongen van de 501-reclame. Dusch. Trek daar eventueel zelf uw conclusie uit.

Voor de periode daarna biedt de teepjesdoos weer uitkomst. Clouseau.

Ahem.

Als ik nu de mierzoete stem van Koen Wouters hoor, zit ik meteen weer in de banken van havo4. Een periode die ik graag even oversla dankuwel. Clouseau was wel de aanzet tot mijn latere voorkeur voor Nederpop. Ik pikte van mijn moeder de platen van Boudewijn de Groot en teepte van een vriendinnetje Het Klein orkest. Dat was fijn! En mooi! En lekker meezingbaar!

Weer een ander vriendinnetje luisterde naar hele andere dingen. Schreeuwmuziek, vond ik het eigenlijk, maar op een of andere manier boeide het mij ook wel. Hard is niet altijd verkeerd. En daarom ging ik met haar mee naar ?een muziekfestival?. Dat bleek de eerste editie van Lowlands te zijn.

Van de meeste optredende bands op Lowlands had ik nog nooit gehoord en niemand heeft zich ooit sneller uit de voeten gemaakt bij een optreden dan ik , toen ik bij Tool wel even helemaal vooraan dacht te kunnen gaan staan en de band begon te spelen en al die mannen met kistjes en ijzer in hun gezicht als een stel dolle stieren op en neer begonnen te springen. Maar ik was verkocht. Dat festival in de polder zorgde ervoor dat ik nu nog steeds met plezier luister naar het verontwaardigde geschreeuw van Rage Against The Machine, de aan gort gebrulde stembanden van Henri Rollins en de parental advisory explicit lyrics van Bodycount.

Na Lowlands volgden al gauw andere festivals (zo?n beetje alles behalve Pinkpop waar ik in al die jaren om onduidelijke redenen nog steeds niet ben geweest) en concerten. En op de weg terug, als iedereen totaal uitgeput en afgemat tussen de rugzakken in de auto zat, draaiden wij Pink Floyd. En Marillion. En Jimi. En The Doors. Zo kreeg ik toch een beetje muziekgeschiedenis mee.

Floyd was nog een verhaal apart. Want ze kwamen naar Nederland! En ik had geen zin om in de rij te gaan liggen. Dus ik ging niet mee. Maar toen de datum van het concert naderde en alle media alleen maar Floyd, Floyd, Floyd!! schreeuwden, kreeg ik spijt. Ik wilde toch.

Het lot was mij goedgezind. Aangekomen bij De Kuip wemelde het van de zwarte kaartjes-verkopers en voor de dubbele prijs had ik al snel hetzelfde kaartje als mijn vrienden. In De Kuip wandelden wij op ons gemak naar voren en kuierden wij langs een hek waar wij een polsbandje omgeknoopt kregen. Waarna het hek zich achter ons sloot. Tot op de dag van vandaag weet ik niet of wij nou zomaar per ongeluk in het vipgedeelte terecht waren gekomen of dat het goon handig was om het publiek wat van elkaar te scheiden maar feit is dat we zulke goed plekken hadden dat we bij wijze van spreke de vullingen van Dave Gilmour konden tellen. Het concert van Floyd in De Kuip (overigens mijn eerste en laatste stadionconcert) kwam met stip binnen op 1 van mijn lijstje ?meest geweldige optredens? en daar staat het nog steeds.

Mijn muziekgeschiedenis in cassettebandjes gaat eigenlijk niet verder dan Floyd. Her en der nog wat verdwaalde demos van bevriende bandjes (en oh ja! daar liggen Jamiroqai, Bjork en Doe Maar natuurlijk) maar dat was het wel. Vanaf die tijd had ik namelijk geld over om cd?s te kopen. In eerste instantie wat aarzelend alleen de cd?s waarvan ik zeker wist dat ik ze heel erg goed vond en vaak zou draaien.

Maar sinds ik een betaalde baan heb worden het er steeds meer. Niet meer te stoppen. Alles wat ik een beetje leuk vindt wil ik meteen kunnen draaien als ik daar zin in heb.

Ook de komst van de cd-brander heeft mijn collectie veel goed gedaan. Ik kom mensen tegen die een andere kijk op muziek hebben, van andere muziek houden en mij met onbekende muziek laten kennismaken (waarvoor dank, u weet wel wie u bent). En dan moet ik die plaatjes natuurlijk ook kopen. Want een mens kan nooit genoeg muziek hebben.