"Ben je gelovig?" wilde ze op een gegeven moment toch weten.
"Nee. Maar ik zou soms bijna willen dat het wel zo was," zei ik naar waarheid.
De Majoor keek even op tijdens het schrijven. Daarna vroeg ze of ik dan misschien getrouwd was, of kinderen had. Ik keek er een beetje verontschuldigend bij, want ik moest al weer ontkennend antwoorden. Alleen zei ik er nu niet bij dat ik wilde dat het wel zo was. Dat was ook niet zo, namelijk.
"Hmm," zei ze. Schudde even haar hoofd. En dat was dan dat.
Eigenlijk had ik natuurlijk misschien stiekem wel een beetje verwacht, of nee, gehoopt zelfs wel, dat ze me iets zou vertellen over het geloof. Me zou proberen te bekeren ofzo. Of met een mooi bijbelverhaal zou komen. Iets stichtelijks wellicht. Een boodschap. Zoiets.
Maar we moesten over televisie praten. Dus deden we dat.
Ik hou best wel van bijbelverhalen. Toen ik klein was al. We hadden thuis een grote bruine kinderbijbel waar mijn vader soms uit voorlas, voor of na het eten.
De Ark van Noach, die vond ik het mooist.
Maar verder geloof ik dus niet. In God bedoel ik dan. Of in Allah. Of hoe al die anderen heten. Niets Hogers. Ik wou het wel. Graag zelfs. En heus niet alleen omdat De Majoor het vroeg.
Het lijkt mij namelijk wel fijn, gelovig zijn. Het idee begint me steeds meer aan te staan. Echt. Dat je ergens soort van weet dat er iemand is die over jou & je naasten waakt. Dat je weet waarom sommige dingen zijn zoals ze zijn. En dat als je dat dan even niet meer weet, je daar iets of iemand voor kan aanspreken. Dat er zelfs Een Plan is. En ook, dat je ergens heen kan gaan waar anderen zijn die hetzelfde geloven als jij. Dat je dus ergens bijhoort ook. En dan heb ik het nog niet eens over het leven na de dood of de hemel. Licht aan het eind van de tunnel en het idee dat alle dierbare overledenen op je wachten. Lijkt mij ook wel een geruststellende gedachte.
Maar helaas. Ik ben niet officieel een gelovige. Ik ben niet gedoopt, of besneden for that matter. Ik ben niet ter comunnie geweest en ik heb geen bat mitswa gedaan. Als kind heb ik uberhaupt geen enkel ritueel doorlopen dat iets met een geloof te maken had of waardoor ik erbij ging horen. Dat hoeft ook niet. Weet ik wel. En het zou natuurlijk zou alsnog kunnen, als ik zou willen. Me bekeren. In de Here gaan. Maar ik ben er eigenlijk nu te oud voor. Niet zo zeer in leeftijd, als wel dat ik verpest ben. Door elke dag het journaal, de kranten, internet zelfs. Als je ziet wat er in en met de wereld gebeurt elk dag, dan kan je als weldenkend mens toch eigenlijk niet in iets Hogers meer geloven? Dan kan je toch niet geloven dat het allemaal Part of a bigger Plan moet zijn? Dan moet je toch eigenlijk wel toegeven dat het een soort sprookje is? Dat een hoop dingen in bijbel en koran wel mooie verhalen wel een moraal zijn, maar dat ze al sprookje handiger waren geweest omdat het dan niet misshcien niet zoveel ellende had voorgebracht? Dat weet je dat de mens het nogal voor zichzelf aan het verpesten is op deze planeet. Nee, een geloof in een God, met alle voordelen van dien, zit er niet in.
Bijgelovig, dat ben ik dan weer wel enorm. Zo geloof ik heilig in what goes around comes around. Als ik in een kerk kom, brand ik een kaarsje als het kan. En sinds een jaar of zo, soms, als ik echt echt echt graag wil dat iets lukt of als ik het gewoon allemaal even niet zo goed weet, thuis ook. Voor Maria met kind. Vanaf een plank in mijn kast kijken ze naar mij. Naast mijn buro op m?n werk staat een Santa Clara. Ik geloof zelfs een beetje dat die handgeschreven boodschap van De Majoor mij eventueel behoedt voor afdwalen op Het Slechte Pad. En zij is niet eens een geestelijke!
Ik heb trouwens ook een lucky rode blokjes-undy. Als ik die aan heb, voel ik me extra blij en gaat alles goed (je vraagt je af waarom ik die dan niet altijd aanheb. Maar elke dag hetzelfde ondergoed aan is niet zo fris, hoor!). En als ik op reis ga neem ik St. Christoffel mee. Ik weet me niet meer zo precies te herinneren van wie ik em heb gekregen, of hoe lang dat precies geleden is. Maar hij gaat wel altijd mee als ik langer dan een paar dagen wegga. Er is nog nooit iets misgegaan. En dat klop ik dan meteen weer af ook.
Christoffel nu even op reis zonder mij. Hij is met S. mee. En S. zit op het moment op een berg in Nepal. Of ze is daar onderweg naar toe. Ik vind het mar een beetje eng en stoer. Maar Christoffel gaat haar weer veilig terugbrengen. Dat geloof ik ook.
Zoals ik gisteren al schreef, heb ik tijdelijk last van open eindes. Dit was zo?n open einde. Tijdens het schrijven van bovenstaande, waaide er steeds een liedje door m'n hoofd. ?Avond' gzongen door Boudewijn de Groot. Het lied zelf heeft helemaal niets met het stukje te maken, alleen het refrein.
en alles gaat voorbij
Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof
in jou en mij
Das natuurlijk ook wel mooi. Als geloof.
En misschien ook wel als open einde.