Ik wilde niet. Ik stribbelde tegen. Verzette me met alle argumenten die mij ook maar een beetje plausibel leken. Ik hield er niet van. Het was kinderachtig en een belachelijke hype. Wie in die mediapraatjes geloofde moest toch wel een verschrikkelijke nono zonder eigen mening zijn. Nee, daar trapte ik mooi niet in! ha! Geldklopperij was het! Ik probeerde de enthousiaste verhalen aan de lunchtafel niet te horen en negeerde express alles wat er maar mee te maken had.

Maar ergens fluisterde een stemmetje dat er toch wel iets leuks aan moest zijn. Zoveel mensen die er niet over uitgepraat raakten, er bakken geld aan uitgaven. Om nog maar te zwijgen van de miljoenen die er aan verdiend werden. Er moest iets mee zijn. Maar wat?

Misschien was mijn nieuwsgierigheid goon tot het uiterste getart. Wilde ik mijn eigen vooroordeel bevestigd zien. Of, zoals ik mezelf dapper voorhield, was er inderdaad echt niks anders van mijn gading in die winkel. En die kadobon moest ingewisseld. Voor 31 december. Dus op de dag voor kerst kocht ik 'em. Nog een paar dagen heeft ?ie onder in mijn tas gelegen maar op een lange treinreis kwam ?ie toch tevoorschijn.

Harry Potter.

Bijna geruisloos kwam 'ie naast me zitten vertelde zijn toververhaal. Ik las bijna ademloos en tegen de tijd dat ik op mijn plaats van bestemming aankwam, was ik verkocht. Diep weggezonken in het land van toverstokken, dreuzels, nimbus 2000 en Smekkies in alle smaken wilde ik wel blijven lezen. De volgende morgen had ik ?em uit. Voorspelbaar.

Deel twee werd meteen op de terugweg aangeschaft en alweer vond ik het bijna jammer dat ik mijn reisdoel bereikt had. Gisternavond sloeg ik de laatste pagina op. En nu heb ik last van ontwenningsverschijnselen. Want het is zondag, de winkels zijn dicht, de bioscoopvoostelling uitverkocht en ik...ik baal er van het toe te moeten geven maar...ik wil meer Harry!