Ik weet niet of zoiets komt met de jaren, of dat ik goon zelf steeds labieler wordt. Of misschien is het iets anders. Maar steeds vaker ontroert muziek mij. Dat had ik vroeger nou nooit.

Woensdag was ik naar de film. Niet zomaar een film. Het was Ray. En die ging over het leven van Ray Charles. Mooie film, wel een beetje lang, met een briljante Jamie Foxx in de hoofdrol. Jamie kan natuurlijk vast een plankje af gaan stoffen voor de Oscars enzo.
Maar dat was niet de reden dat ik bijna met kippevel en een brok in de keel in de bioscoop zat.
Want de film werd muzikaal omlijst. Dat klinkt best sjiek. En dat was het ook.
Iemand was namelijk op het geweldige idee gekomen om het Jazzorchestra of the Concertgebouw te vragen voor en na de voorstelling ter plekke nummers van Ray te spelen. En Ray zelf werd vervangen door Madelline Bell.
Er was natuurlijk een piano. En ook een contrabas. En dan in die prachtige zaal van Tuschinski.
Nou. Dat vind ik dan mooi dus. Poeh! Slik.

En gisteren, gisteren heb ik de vermaarde Toots Thielemans ontmoet. Ik heb nu eigenlijk niet zo heel veel zin om helemaal psies uit te leggen hoe dat allemaal in z?n werk ging, maar het kwam er in ieder geval op neer dat er iemand verrast zou worden met een optreden van Toots. En dat ik dus de hele middag daar een beetje bij in de buurt rondscharrelde om The Master Himself aan het werk te zien. En vooral horen.

Dus msschien was het goon wel het toch wat melancholisch klinkende geluid van zo'n mondharmonica. Maar de aanblik van Toots, die in de toch niet bepaald knusse foyer goon een beetje voor zich uit zat te spelen, zonder zich ook maar iets van het gedoe om zich heen aan te trekken, alsof ie op planet toots zat, ontroerde mij enorm. Maar ik was aan het werk. Dus dat kon dan even niet.
En toen iemand zei: "Nou, dat zal je vent wezen, zeg! Zit de hele dag in zo'n ding te blazen. Daar word je gek van!" heb ik em toch wel even heel erg serieus moeten berispen. Ben je wel goed bij ofzo? Die man mag de hele dag bij mij thuis in een harmonica komen blazen.
Toen ie later voor publiek in een wel wat sfeervollerverlichte studio zijn nummer speelde, was ik gelukkig echt helemaal niet de enige met kippevel.
En de verrassing was ook mooi gelukt. Het was een goede dag.

Maar poeh dus. 't Isokammelwah. Met emoties enzo.
En dan ga ik vanavond ook nog naar Bassie & Adriaan.
Als ik het maar droog hou, dan.