Het is in mijn omgeving algemeen bekend dat mijn irritatiegrens vrij laag is. Als er zomaar plots een hond begint te blaffen of een kind begint te huilen ben ik die eerste die "oh shutup!" roept.
Mensen die te lang treuzelen bij de kassa, apparaten die niet acuut doen waar ze voor bedoeld zijn, bejaarden die op een drukke dag in de weg rollatoren, computers die niet snel genoeg opstarten, kinderwagens in de tram, bureaucratisch geneuzel. Kleine dagelijkse ergenisjes waar een ander niet eens van met z'n ogen knippert, kunnen op planet claver allen rekenen op een hele diepe zucht. En dat is dan in het gunstigste geval.
Laat ik het zo zeggen: ik mag graag een potje mopperen. (en zeg nu zelf: het woord alleen al; mop-per-en! mopppedermoppedermopper. Heerlijk!)

Maar ondanks deze lichte sociale handicap word ik zelden kwaad. Woedend al helemaal niet. Voordat ik met dit postje begon heb ik heel heel heel diep na moeten denken over de laatste keer dat ik echt kwaad was. Ik kon het me niet eens herinneren. Okee, verontwaardigd; heus wel. Gefrustreerd; waarschijnlijk ook wel. En agressief; hallo, wat zei ik nu net over lage irritatiegrens? Maar woedend; nee.
Er zijn mensen die ik al jaren ken die mij nog nooit kwaad gezien hebben.

Misschien vind ik het daarom zo geestig als anderen woedend worden.
Vroeger al. Mijn zussen en ik konden mijn vader tot wanhoop drijven door te gaan lachen als hij kwaad werd. Hoe harder hij tierde, hoe meer wij moesten lachen. Best wel zielig, eigenlijk. Achteraf.
Want het is helemaal niet de bedoeling dat je gaat lachen als iemand woedend tegen je aan vloekt en tiert. Die wil dan dat je bang wordt. Of luistert. Ofzoiets.
In iedre geval niet gaat lachen. maar ik vind het juist heel grappig. Als iemand rood aanloopt. En niet meer uit z'n woorden komt. Dat er een ader opzwelt op hun voorhoofd en rode vlekken in nekken verschijnen.,Dat er sliertjes slijm verschijnen in hun mondhoek en als iemand met consumptie schreeuwt. Dat iemand gaat stampvoeten. Of zijn stemgeluid laat opzwellen tot ongekend nivo.
Zeg nou zelf, dat is toch geestig?
Ik heb Donald Duck ook altijd al een lollige eend gevonden.

Er zijn ook mensen die het express doen. Die zich heel erg kwaad maken over dingen en dan een tirade afsteken zodat anderen moeten lachen. Eigenlijk zijn dat dus goon de grappigste mensen.
Gisteren ging ik naar Toomler, daar is op zaterdagnacht een verrassingavond, dus dat je niet weet wie er op het podium komen. dat is het concept van verrassing, ja.
We hadden geluk. Het bleek de laatste avond van het seizoen en dus waren er wat stand-uppers van naam opgetrommeld om de avond op te luisteren. Raoul Heertje himself was mc, JanJaap van der Wal, Najib Amhali. En oh joy...Lebbis kwam de boel afsluiten. Met een fijne tirade. Geen idee meer waar ie het psies over had. Doet er ook niet toe. Eigenlijk. Ik weet alleen nog dat ik heel erg hard moest lachen. Zo hard dat ik alleen nog maar amechtig houophouophouop kon fluisteren.

Lebbis is leuk. Want Lebbis is woedend.
En lachen is echt geen zonde.