Was de afgelopen twee dagen in mijn geboortestad B. En daar staat een suikerfabriek. Een paar keer per jaar (ik meen twee) houdt men daar de zogenaamde ?bietencampagne?. Wat het precies inhoudt weet ik na 27 jaar nog steeds niet, maar het heeft iets te maken met het proces waarin suikerbieten worden omgezet naar -u raadt het al- suiker. Genoemd proces brengt een bepaalde, behoorlijk doordringende geur met zich mee die tot ver in de omtrek te ruiken is. Nou werd ik vroeger altijd ongelofelijk misselijk van die geur. Het is niet echt het eerste dat je wilt ruiken als je met een bijna nuchtere maag tegen windkracht 6 in naar school toe fietst.

Maar vandaag bracht die geur me iets anders dan anti peristaltische bewegingen. Bij het opsnuiven van de eerste sliertjes bietenlucht werd ik zowaar door nostalgie overvallen.

Ik zag mezelf als brugpieper met zo?n grote, nog ongeschonden leren maar al veel te zware schooltas tegen de brug op trappen, ik zag mezelf en vriendinnetjes R. & E. vanuit havo 4 slap van het lachen over onze sturen weer terug naar huis fietsen (wind mee waarschijnlijk). Blauwbekkend in de kou op het station op de bus wachten die weer es veel te laat was. Knetterend op het Puchje van m?n zusje richting B. waar vriendinnetje K. al wel op kamers zat. Dat soort beelden.

Ik bedacht me dat die geur eigenlijk helemaal niet zo vies is als in mijn herinnering. Het is zelfs een beetje lekker. Het is de geur van mijn jeugd.

En hoewel er in veel meer plaatsen in Nederland suikerfabrieken moeten staan die exact dezelfde penetrante lucht afscheiden, heb in geen enkele andere stad die geur nog geroken. Zou ik ook niet willen. Want dat luchtje...dat hoort bij mijn stad!