Een ieder heeft in z'n hoofd een beeld van hoe hij of zij eruit ziet, ongeacht wat de buitenwereld daar van zegt of vindt. Bij de een strookt dat plaatje met de werkelijkheid, bij de ander voor geen meter. Ik heb vooral last van het laatste verschijnsel.

Vroeger (way back in the nineties) was ik slank. En daarvoor (zo'n 7 jaar geleden) was ik eigenlijk goon mager. Skinny. Ik lette nooit op wat ik at want dat hoefde gewoon echt niet. Er mocht zelfs wel wat gewicht bij, maar dat gebeurde goon niet. Een of ander truukje van Moeder natuur ofzo. Ik lette dus ook nooit op mijn figuur. In de loop der jaren kwam er wel meer vorm in, maar dat hoorde er goon bij en was zelfs wel welkom na er jaren te hebben bijgelopen als een look-a-like jongetje. Geen klagen vanaf deze zijde dus. Het beeld in de spiegel strookte zo ongeveer wel met wat ik in m'n hoofd had hoe het eruit zag.

Totdat ik naar U. verhuisde (niet dat die stad er verder wat aan kan doen, maar het markeert een periode). En ik weet niet wat er daar precies gebeurde, maar 1 ding stond vast; ik begon uit te dijen. Zowel letterlijk als figuurlijk. Niet van de ene op de andere dag uiteraard. Maar geleidelijk. Eerst had ik het niet in de gaten en toen dat wel het geval was, had ik er niet zo'n boodschap aan. Want ik was van mening dat dat best in de hand te houden was. Bovendien had ik jaren zonder vrouwelijke vormen geleefd dus een beetje meer was best welkom. Ik at dus graag & gestaag in mijn oude patroon door (hallo ben & jerry's, sjips, dubbelzoute drop, pasta carbonara en andere vettigheden) maar bewoog ondertussen voor geen centimeter. Funest, zoals u begrijpt. Inmiddels verdiende ik ook genoeg centjes om regelmatig de H&M te overvallen met een bezoek dus dat ik die broek van vorig jaar niet meer paste..ach...

En toen ging ik op werkvakantie. Just for fun namen we in Frankrijk naast de interviews met de hoofdpersonen, ook interviews met onzelf op. En in Noorwegen vond de cameraman het gewoon leuk om mij ook op een plaatje te hebben. Maar bij thuiskomt keek ik die banden terug. En iedereen weet ook wel; the camera adds ten pounds maar toch! Ik schrok van mezelf. Ik was dik! Of nou ja dik..veel dikker dan ik dacht! Of vond dat ik was! Wie is die vrouw met dat buikje en die vadsige bovenarmen? Om over die tieten nog maar even te zwijgen (maar daar mag je dan inderdaad helemaal nooit iets over zeggen geloof ik..afijn.)? Help!
Wat een schrik!
Ik moest acuut aan de lijn, gaan sporten, afvallen en wat dies meer zij. Voor het eerst in m'n leven. Maar daar kwam natuurlijk weinig van terecht. Want ik hou zo van lekker eten. En niet van sporten en uitsloven en zweten. En ik heb gen ruggegraat. En had ik al gezegd dat ik sport haat? Bovendien zit in mijn hoofd nog steeds het plaatje van claver toen ze 25 was. Maatje 36. En geen 40. of 42, als het echt tegenzit. Wie maat 36 heeft hoeft niet te sporten en te lijnen en zich uit te sloven in een of andere sportschool. Die kan goon heus wel met een zak sjips op de bank hangen. Vind ik.

En dus blijf ik steeds maar weer schrikken als ik mezelf in een winkelruit zie. Of op film,- video- en fotomateriaal. Ja, ook als ik weer eens een te klein kledingstuk wel denk te passen. Ik denk goon dat ik slanker ben dan dat ik in werkelijkheid ben.
Ik heb omgekeerde anorexia en ik wil in een praatgroep!




ps; met dit postje wil ik uiteraard geenszins de draak steken met mensen die leiden aan de eetstoornis Anorexia Nervosa. Maar dat snapte u zelf ook heus wel.