Ik zapte daarnet langs Blij Dat Ik Rij op Yorin. In dat programma moeten niet alleen BN-ers opnieuw hun autorijvaardigheid bewijzen maar worden ook mensen die nog nooit achter het stuur zaten �verrast� met een eerste rijles. Altijd grappig. Want die mensen willen helemaal niet autorijden. Blijkt.

In een ander item in Blij dat Ik Rij worden mensen gevolgd die examen doen om het felbegeerde roze papiertje te bemachtigen. Dat was vanavond het punt in het programma dat ik inschakelde. Ik zag hoe een meisje werd opgeroepen door de examinator en hoe hij uitlegde wat precies de bedoeling bij het examen is. Als een kwaadaardig Pavloveffect brak bij mij op dat moment het koude zweet uit.

Ik ken dat moment namelijk. Heel goed. Al 4 maal viel mij deze procedure ten deel. Onnodig om daar nog aan toe te voegen dat ik niet echt een ster achter het stuur ben. En dat terwijl de diverse examinatoren stuk voor stuk beweerden dat ik � toch echt wel kan autorijden�. Of in ieder geval de automobiel op de juiste wijze weet te hanteren. Dat mag ook wel, na een niettetellen hoeveelheid lessen, onregelmatig verspreidt over 9 jaar.

Maar! Als ik die auto dan zo vlotjes kan besturen, waarom zitten er achter dat doorzichtige plasticje in mijn portemonnee dan nog steeds concertkaartjes & postzegels in plaats van dat wat er eigenlijk moet prijken; het rijbewijs? Er is maar 1 reden. Ik heb examenvrees.

Tijdens de lessen niks aan de hand. As said, ik ben geen held in de auto maar linkerschouder, rechterschouder, spiegel, straatje keren, invoegen op de snelweg, met een beetje (!) oefening kwam dat uiteindelijk wel goed. Ik zou in principe zo van hier naar wherever kunnen rijden.

En strikdiploma, tafeltjesdiploma, spreekbeurten, mondelingen op de middelbare school, afstudeerscriptieverdediging, zelfs het theorie-examen voor de automobilist; ik was wel wat nerveus maar nooit zo allesverlammend, hersenvertroebelend, spierverslappend zenuwachtig als tijdens het rij-examen.

Ik heb het geprobeerd met zo�n snelcursus bij de ANWB. Na vijf dagen in de auto zouden mijn zenuwen verdwijnen als sneeuw voor de zon, hield ik mezelf voor. En op de ochtend van het examen zelf was ik inderdaad best rustig. Totdat ik bij het CBR kwam en bleek dat er geen examinator voor me was. Over een uurtje weer. Ik weet niet wat er was gebeurd als ik toen meteen in de auto was gestapt, maar na een uur wachten was er in ieder geval geen sprake meer van rust.

En dus zakte ik weer.

Afgelopen november probeerde ik het voor het laatst. En ik mag nu voor de derde keer mijn theorie gaan halen. Ik heb nog even getwijfeld of ik er wel weer voor zou gaan. Het loopt tenslotte behoorlijk in de papieren, om nog maar te zwijgen over wat het tot nu toe gekost heeft. Ik doe het toch maar.

Want behalve dat ik het wachten op winderige perrons en bij koude bushaltes beu ben, ik ook wel eens een paar tassen achterin een kofferbak wil gooien en weg wil wezen en niet tot in den eeuwigheid vrienden en familie wil lastigvallen als ik ergens heen wil waar men het openbaar vervoer nog niet helemaal heeft uitgevonden of juist alweer heeft opgeheven, is er iets anders dat ik met dat rijbewijs kan doen. Iets wat ik al jaren wil doen, maar er dus nog steeds niet van gekomen is. Iets waar vooral anderen erg blij mee zullen zijn. Want met dat felbegeerde roze papiertje op zak kan ik ook, eindelijk eens, de BOB zijn!