Het IDFA komt er weer aan en ik heb mijn oog al laten vallen op een paar mooie docu's.

Bowling for Columbine (Michael Moore)

?Hoe paranoïde is Amerika??, vraagt documentairemaker Michael Moore (ROGER & ME) zich af. Is het traditie, geschiedenis, angst? Aan de hand van het Columbine-drama waarbij twee scholieren het vuur openden op hun schoolgenoten en later zichzelf doodschoten, reflecteert Moore op het gebruik van geweld en wapens in en door Amerika. Ondanks het serieuze onderwerp weet Moore met zijn ironische toon en eigenzinnige vragen de nodige lucht te brengen in zijn zoektocht naar antwoorden.

Monica in Black & White (Fenton Bailey/Randy Barbato)

Drie dagen lang neemt Lewinsky plaats op het toneel van een theater. Tegenover haar zit een publiek van studenten, wetenschappers en andere nieuwsgierigen. Ze mogen haar alles vragen. Alsof deze Lewinsky-show nog niet genoeg drama biedt, peppen de filmmakers hem op met (zwart-wit) beelden van de generale repetitie, archiefmateriaal van hoogtepunten uit de affaire, commentaar van tientallen Lewinsky-deskundigen en vele binnen - en buitenopnamen van de oorden waar de affaire zich voortsleepte.

De club van lelijke kinderen (Mischa Kamp)

Arzu, Mireille, Daniëlle, Nazli en Roos hebben samen D.C.V.L.K. opgericht: De Club Van Lelijke Kinderen. Ze zitten nu niet meer bij elkaar in de klas, maar willen elkaar toch graag blijven zien, om te kletsen en lol te maken. De club heeft een echt clubhuis, clubpasjes, en natuurlijk clubregels (geen ruziemaken, goed met elkaar omgaan, meehelpen, gek doen, en niet pesten). Maar hoe leuk de vijf meiden het ook hebben, al snel treden de eerste scheurtjes in het clubverband op. Ze komen niet meer allemaal op de wekelijkse bijeenkomsten en de vriendschappen blijken toch niet zo hecht als ze gehoopt hadden.

Don't Look Back (D.Pennebaker)

Bob Dylan kijkt recht in de camera en speelt zijn grootse rol van het verwende joch. DON?T LOOK BACK is één van de grote films uit de jaren zestig. Misschien is er geen andere film die de complexe essentie van die periode beter heeft gevangen: schoonheid, talent, arrogantie, ijdelheid, lyriek.

Nader tot Maxima (Albert Elings/Eugenie Jansen)

Op het huwelijk van Willem-Alexander en Máxima kwamen duizenden mensen af, mét hun camera?s. Dat bracht regisseur Albert Elings op het idee om een film te maken die de collectieve ervaring van de dag weergeeft, een film die niet door één persoon te maken valt. NADER TOT MÁXIMA werd gemonteerd uit materiaal van meer dan 120 niet-professionele filmers, die elk op persoonlijke wijze de bijzondere dag in beeld brachten.



Helaas worden deze (en andere) door mij begeerde films op zulke onmogelijke tijden vertoond, dat ik er geen eentje kan gaan bekijken. Gelukkig kan ik juist degene die bovenaan mijn verlanglijstje stond, wel gaan zien: Een film die hier in Nederland onbegrijpelijk genoeg niet in de bioscopen heeft gedraaid. Een film met Wobbie! Jippie!