NOOT VOORAF VOOR DE ONOPLETTENDE LEZER:
DIT IS DEEL TWEE VAN EEN AMERIKA-AVONTUUR.
DEEL ÉÉN WAS GISTEREN
Omdat De Beoogde Excursie Van De Dag dus in het water was gevallen (onk), besloten we dan maar een tour langs de Homes of Moviestars te maken. Je bent tenslotte ook maar eens keer in Hollywood, vonden wij. Bovendien wilde R. graag het huis van de Fresh Prince of bel Air zien. Riep ie al 4 dagen. Ik wist niet of Will Smith nog in LA woonde. Maar R. vond dat geen leuk grapje.
En dus tourden wij in een mini-van langs de optrekjes van Britney S, Tom C, Jack N, en Joey van Friends. En de tennisbaan van Elvis. En het huis waar Priscilla P. nog steeds woont. En ohja, we zagen ook nog het huis uit de Fresh Prince of Bel Air.
Ik vond zelf het uitzicht vanaf Beverly Hills op LA en de modderstromen het indrukwekkendst. Thuis hebben we ook huizen.
De minivan zette ons weer af op Hollywood Blvd. Daar waren we ook opgestapt namelijk.
Maar ons hotel lag helemaal aan de andere kant van LA, bij het vliegveld.
Dus besloten we de metro te nemen. Dat was op de weg naar Hollywood ook goed gelukt. En het kostte maar een dollar!
Ik zag op de kaart dat het nog best een endje rijden was en dat we 2x moesten overstappen. Van de rode lijn op de blauwe lijn op de groene lijn. Mooi overzichtelijk. Gelukkig zijn metroplattegronden universeel.
Met de rode lijn waren we best snel bij de blauwe lijn. We trokken een sprintje en ploften op een bankje. De metro ging rijden en eigenlijk viel het me toen pas op dat de blauwe metros een andere setting hadden dan de rode waar we net nog inzaten. Iets havelozer zeg maar. En niet zo vol toeristen ook.
Ik zei tegen R. dat ie z?n hoed af moest doen. Een cowboyhoed leek me ineens helemaal niet zo gepast.
R. snapte er niet veel van en ik zei hem dat ik dat dan later wel even uit zou leggen. Dat het daar nu niet echt het moment voor was. Redneck is in het Engels namelijk ook goon redneck.
En wat hij niet zag, maar ik steeds meer in de gaten kreeg naar mate de metro meer metrostops passeerde, was dat we de verkeerde kant op gingen.
Ofnee. We reden wel in de goede richting, maar ik begon de namen van de stations te herkennen. Namen die je als blank nederlands meisje alleen uit hiphopnummers en films kent. Compton, Crenshaw. Dat gedoe. Buiten zag ik autowrakken en vervallen huizen. We gingen een kant op die ik eigenlijk helemaal niet op wilde.
Ik werd een beetje zenuwachtig.
Toen waren we aan het einde van de blauwe lijn. We moesten weer overstappen. Op een metrostation midden in tha hood, op het kruispunt van South Central en Compton.
En wij waren de enigen die geen capuchon op onze trui hadden. Ik was sowieso niet zo gekleed op de omgeving, met mijn ruitjesjas en rok en laarzen. Ik voelde me heel wit.
Bij R. begon langzaam iets te dagen.
De groene lijn bleek (natuurlijk) delayed. Ook nog. En zelfs R. werd een beetje zenuwachtig want het werd ook best wel snel donker ineens. Hij stopte in ieder geval met geruststellende zinnetjes als ?Relax, the train will come soon now.? En: ?Nothing to worry, in Holland trains are delayed all the time. Nothing special.? Enzo.
Ik opperde nog een taxi te nemen, maar eigenlijk durfden we ook niet echt het station af. En later hoorden we dat taxi?s helemaal niet eens in South Central komen.
Oh.
Er kwam nog een witte jongen het perron opgelopen. Een Canadees, ook onderweg naar het vliegveld. Dus toen waren we met z?n 3-en. Na 20 minuten verzekerde een meisje uit NY dat M&M?s verkocht en ons al een paar keer ansgtig om ons heen had zien gluren ons, dat er niet zo heel vaak?mensen lastig worden gevallen op dit perron. Dat deden?ze; meestal alleen bij ?people they allready know?. Oh.
klik voor groter
Na een half uur kwam eindelijk de metro. En na weer een half uur zaten we we als de twee verwende blanke toeristen die we waren, in het gratis shuttlebusje van ons superdeluukse hotel bij LAX.
En nog weer veel later waren we het er in de hotelbar roerend over eens dat LA een rare stad is. En dat we een avontuur hadden beleefd waar we onze kleinkinderen nog over zouden kunnen vertellen.
Maar ik heb dus helemaal geen kleinkinderen. En dus vertel ik het nu maar aan u. Wel een beetje te langdradig dus. Maar toch. Een avontuur.
Nou. En daarom heb ik dus geen dag tot dag verslag van de Amerika-trip gemaakt. Vanwege bovenstaand.
Ik moet tenslotte nog wel tijd overhouden om nieuwe avonturen te beleven.