Zeg het maar. Het eerste dat in u opkomt. Wat is dit?
Toen ik het de eerste keer zag, deed het me nog het meest denken aan zo'n doolhof dat je op de kermis wel es ziet. Uweetwel, met spiegels en glas en labyrinthgangen. De hel voor de claustrofobisch aangelegde medemens zeg maar. Ben zelf verder niet echt claustrofisch dacht ik, maar men heeft mij als klein clavertje toch een keer volledig in paniek uit zo'n paleis moeten bevrijden.
Ik weet nog dat ik er met een zusje in werd gezet na betaling van een paar gulden (jaja die had je toen nog, zo lang is dat al geleden, lieve lezertjes). Zusje kroop en sloop binnen 2 minuten naar de uitgang en stond lachend buiten terwijl ik al na 2 afslagen snoeihard met mn kop tegen een glasplaat was gebotst. Om vervolgens tegen een spiegel op te knallen. Enzovoorts en zoverder. Wat een nachtmerrie. En een uitgang vinden ho maar. De eigenaar van de zogenaamde attractie kwam me door een paar sneaky deurtjes te openen de uitgang wijzen.
Ja, zo kan ik het ook.
Het ergste van zo'n spiegellabyrinth is nog wel dat je jezelf er de hele tijd tegenkomt. Misschien zit daar wel een diepere en mooie spirituele bedoeling achter, maar daar heb ik niks mee te maken. Nobody in his right mind gaat in zo'n ding. Jezelf maal ontelbaar is niet het leukste. Zelfs niet als je robbie bent. (bijvoorbeeld he, bijvoorbeeld)
De lokatie op de afbeelding is natuurlijk niet echt een spiegelpaleis. Het is namelijk de gang die mijn kantoor met de hal van het bedrijf waar ik werk verbindt. Op weg naar koffie, thee, wc, lunch, kopieerapparaat, editsets of huis moet ik door die gang. Met Alleen Maar Ramen. Die Spiegelen. Dus.
Het slechte nieuws is aldus dat ik elke dag minstens een stuk of 6 keer door afgebeelde gang moet. En aldus evenzoveel keer met mijzelf maar vooral mijn kledingkeuze van die ochtend en het al dan niet (vaker niet) beschikken over een goede haardag, geconfronteerd word. Want je kan naar niets anders kijken dan jezelf.
Het goede nieuws is dan dat ik deze keer wél weet waar de uitgang is.