Ik word eigenlijk helemaal niet zo vaak echt kwaad. Ben wel vrij snel licht geirriteerd maar ik hou nou eenmaal van klagen en klagen is pas lekker als je je ergens aan kan irriteren.

Maar de laatste tijd weten sommige figuren mijn grens van kwaadheid toch aardig te overschrijden. En of het nou toeval is, een nieuwe ontwikkeling of ontevredenheid in het algemeen; mijn boosheid van de laatste weken lijkt altijd iets met werk te maken te hebben. Zo ook vanmiddag.

Misschien had u er nog niets van meegekregen maar ik ben vanaf volgende week behoorlijk werkeloos. Dat was helemaal niet mijn bedoeling maar de baantjes die ik wil, liggen op dit moment niet echt voor ?t oprapen.

Ik heb bij elk bedrijf waar ik voor zou willen werken mijn cv gedropt, maar er is dus goon weinig werk. Daarom gisteren ook bij tweedekeusbedrijven maar eens wat info omtrent vakatures ingewonnen en mijn foonnummer en cv achtergelaten. Naar aanleiding daarvan belde gisterenmiddag een medewerkster van bedrijf S. om een afspraak te maken voor een gesprekje. Ze wilde niet onthullen om welk programma het ging, al had ik wel een vermoeden. Was zeker niet mijn eerste keus, en zelfs niet mijn tweede maar ach, wie niet waagt die niet wint en thuiszitten is geen aanlokkelijk vooruitzicht. Om over de gang naar het arbeidsbureau nog maar te zwijgen.

Een kwartiertje nadat we een afspraak voor dinsdagochtend hadden gemaakt, belde de medewerkster terug. Of ze de afspraak kon verzetten want degene met wie ik het gesprekje zou hebben, ene E., had een wijziging in haar agenda gemaakt. Aangezien ik dan toch in Hellversum moet zijn, werd het gesprek naar aankomende vrijdag verzet.

Maar vanmiddag belde de assistente, ene G weer. Tot haar spijt moest ze de hele afspraak afzeggen. Pardon? Het was namelijk zo; Degene met wie ik het gesprek zou voeren had zich ineens mijn naam herkend van een ander programma waarbij wij hadden ?samengewerkt? en had zich daarbij meteen herinnerd dat ik in die periode nogal vaak verzuimd had. Pardon?

Dat wij hadden samengewerkt, klopt min of meer. E. was een jaar of twee geleden inderdaad up (uitvoerend producent) bij een programma waar ik 2 maanden een zeer ongelukkige redacteur was. Maar we hadden eigenlijk vrij weing met elkaar te maken en vaak ziek was niet. En verzuimd had ik al helemaal niet, ook al had ik dat graag gewild. Ik kwam namelijk als plaatsvervangster van iemand die er een behoorlijk puinhoop van gemaakt was en in de korte periode dat ik bij die rampproduktie werkte heb ik eigenlijk niks anders gedaan dan haar zooi een beetje geordend. Daarbij was het goon een kutprogramma.

Maar dat geheel terzijde, uiteraard.

Ik legde dus geduldig maar enigzins gepikeerd aan G. uit dat mevrouw E. mij waarschijnlijk verwarde met mijn voorgangster, waarop zij ietwat gegeneerd meldde dat ze E. dan maar even ging bellen.

Tien minuten later belde ze terug. Dat E. voet bij stuk hield. Dat ik in haar herinnering toch echt degene was geweest die het zo vaak had laten afweten en als ik het niet was geweest of ik dan nog wel de naam wist van mijn voorgangster. Pardon?

Nou ja zeg!

Gelukkig vertelde G. mij dat ze echt wel geloofde dat ik het niet was geweest en dat ze zich toch wel opgelaten voelde met deze situatie. Ik vroeg natuurlijk of ik E. kon spreken maar die was buiten de deur en mobiele nummers werden niet doorgegeven. U kunt zich voorstellen dat ik wat aan de kwade kant werd. Wat een onwijze doos, die E.! En wat een aanfluiting ook voor bedrijf S. Dat bedrijf verliest nu een potentiele leuke & goede werknemer alleen omdat haar geheugen is aangetast. Ik denk dat ik morgen maar es een mailtje ga sturen.

Denk maar niet dat ik daar ooit nog ga sollicteren! Ha! Dat zal ze leren!