Voor 't geval het u was ontgaan; vandaag is het acht maart. Internationale vrouwendag. Weet niet helemaal precies wat er deze dag eigelijk gevierd danwel herdacht wordt, maar het zal ongetwijfeld iets te maken hebben met een leuk idee uit de jaren zeventig, toen het aanrecht verruild moest worden voor allerlei andere rechten.
Als klein meisje werd ik op soms op zaterdagmiddag door mijn moeder meegesleurd naar Het Vrouwenhuis, een gebouw in de binnenstad waar alle deuren paars waren en vrouwen de tuinbroek aanhadden. Daar werd dan een assertiviteitcursus of een culturelerige workshop gegeven. Ik vond er nooit wat aan. Alleen maar ouwehoerende vrouwen en helemaal geen leuke kinderen om mee te spelen. En ik hield ook al niet van pottenbakken of macrameeen. Ik was blij als ik 's avonds mijn vader weer zag.
Mijn vader was toen al heel gemancipeerd. Voedde vrijwel in zijn eentje 3 dochters op (mijn vader kan heel goed haren invlechten) en ik heb me nooit aan de indruk kunnen ontrekken dat ie huishoudelijk klusjes leuk vind. Hij heeft ons altijd voorgehouden dat we moesten zorgen dat we later in ons eigen onderhoud moesten kunnen voorzien. Zorg dat je een fatsoenlijke opleiding hebt, leer je eigen fietsband plakken en draai dat gloeilampje zelf maar in! Dus waarom mijn moeder, toen nog niet gescheiden, nou zo nodig naar dat culturele kippenhok moest is me eigenlijk wat onduidelijk gebleven. Zal wel met de tijdsgeest te maken hebben. Dat je als vrouw van die tijd niet echt meetelde als je niet voor je eigen rechten opkwam of in ieder geval de indruk wekte dat je iets voor De Vrouwen In het Algemeen deed. Of zouden ze goon bijelkaar zijn gekomen om lekker over mannen te roddelen?
Hmmmm. Zit ook wat in...
Ik weet niet of die middagen in het vrouwenhuis nou een blijvende invloed op me hebben gehad, kwa emancipatie. Denk dat mijn vader met wel de meeste indruk heeft gemaakt. Ik voorzie in ieder geval in mijn eigen levensonderhoud, draai peertjes zelf in en uit en kan zelfs een fietsband plakken. Als ik dat wil. Want zo geemancipeerd ben ik nou ook weer niet. Als er hier in huis een stop springt, klop ik bij de buurjongen aan, want die weet psies hoe dat moet en regelt dat in een handomdraai. Als ik iets heel zwaars moet verslepen vraag ik altijd een man of ie mij kan helpen en als mijn band lek is, breng ik em lekker naar de fietsenmaker. Ook vind het fijn als een man nog een beetje galant uit de hoek komt kwa deuren openhouden en andere hoofse eigenschappen. Maar eigenlijk heeft dat natuurlijk allemaal niks met emancipatie te maken. Dat heet gewoon gemakzucht.