Op wat de warmste dag van het jaar leek te zijn, gingen wij een wandeling maken. Niet zomaar een wandeling, nee, we gingen een schat zoeken. jaja. Ik dacht zlef aan een kist vol blingbling en rinkelende munten, maar onze akela Pim had van te voren al uitgelegd dat het niet om de schat zelf ging, maar om de tocht erheen.
Oh.
Bleek dat er mensen zijn die schatten verstoppen en de coordinaten van die verstopplek op internet zetten. Die je dan vervolgens kan uitprinten en door middel van een GPSdingetje je dan een route kan volgen waarbij je vragen moet beantwoorden die je dan weer leiden naar andere coordinaten enzovoorts. En dan op het einde kom je dus bij een schat.
Nog best wel hip man, dat schatzoeken.




Nou kan het natuurlijk allemaal wel zo zijn dan de tocht naar de schat het eigenlijke doel is, maar hee. Ik ga dus echniet helemaal voor niks in de bloedhitte een heel end lopen zonder doel. Dat klintk als sport en dat wil ik niet op zondag. Ik ging voor de schat, de prijs op het eind. Ook al wist ik niet wat het was, een verrassing werd het dus sowieso

Dus wij in de auto naar een bos. Was op zich al best lastig zonder uptodate TomTom want overal waren stagnatiepuntjes in de vorm van paaltjes die het GPS systeem niet gezien had. Maar door een enkele hindernis lieten wij ons niet uit het bos slaan en zo kwamen wij bij het beginpunt; een hunebed. Dat was goed want ik vind hunebedden -of is het hunebeds?- rocken! (onk).
Omdat we op een bordje hadden gelezen van hoeveel stenen het hunbed precies gemaakt weas, konden we als echte brave padvinders meteen een goed coordinaat invoeren en kon d ejacht op de schat beginnen.




Het bos geurde zoet naar dennen en was relatief koel. Als je op de schaduwrijke plekjes bleef natuurlijk. En ook al weigerde het GPSding door het dichtbegroeide bladerdak een paar keer de juiste coordinaten te lezen, toch kwamen we via een paar strategisch geplaatste oorlogsmonumenten, wat onduidelijke bospaadjes en een wazige steen, na een klein uur wandelen al bijna op de plek van de schat aan. Zei Pim de Akela.
Hier ergens moet ie liggen, wees hij een gebied van 15 bij 15 meter aan.
Oh.

Maar nou juist dat stuk lag helemaal vol bladeren, mos, varens, omgevallen bomen en nog meer van dat typische bosspul. Ik probeerde nomee te zoeken naar iets waarvan ik eroigenlijk niet eens wist heo het eruit zag, maar ik was op espadrilles. 1 keer verkeerd van een tak afstappen en knak zegt je enkel. En ik wil best een schat maar geen verstuikte enkel.
Na 20 minuten vruchteloos zoeken naar de verborgen schat, keek de akela nog eens op het papier.
Bleek dat er NOG een aanwijzing moest zijn. Een visitekaartje op een de achterkant van een naaldboom. En er stonden ongeveer 6 miljoen naaldbomen op dat ene stukkie bos.



Gelukkig bleek onze akela niet alleen een ervaren padvnder maar ook over aanwijzingenspeurhondkwaliteiten te beschikken. Of een enorm uithoudingsvermogen. Want niet veel later vond ie het bewuste kaartje met de ontbrekende coordinaten. Vastberaden leidde hij ons naar een plek zon 200meter van de plaats die we zojuist helemaal afgekamd hadden.
Om vervolgens op een gelijksoortige plek met omgevallen bomen op zoek te gaan naar de schat.

Die bleek na een dik kwartier niet in een kist te te zitten zoals ik tegen beter weten in hoopte, maar in een klein groen (groen! ja zeg, zo vind je dat ding rtoch noooohoooit!) munitiekistje onder een onooglijk hoopje mos achter een of andere begroeide boomstam. Geen normaal mens had dit ooit kunnen vinden.
Geen normaal mens gaat trouwens ook met 30 graden en een lichte kater op zondagmiddag een schatzoeken die eigenlijk niet eens een schat is, dus wat dat betreft was het ook niet zo raar dat...afijnnnn.
Toch nog ietwat gespannen openden we gevonden prijs. Natuurlijk zat er het
echt helemaal niets in dat eventueel ergens in de verte nog door zou kunnen gaan voor blingbling. De lelijkste sleutelhangers van de wereld, wat plastic prullaria dat in een verrassingsei thuishoort en een boekje met de bevindingen van andere schatgravers. So much voor de schat.





Dus in plaats van wat uit het doosje te halen, stopten wij er wat in. All the way from ergens in Noord- Holland; een travelbug(klik). Dat is een prijs op zich!
We verlieten de schat zoals we hem hadden gevonden.
Not. Natuurlijk.
We verstopten hem nog iets beter.
Haha! Moet de volgende geocacher nog beter zoeken.
Want een schat, hoe lelijk ook, blijft tenslotte een schat.


Want we zijn allemaal op zoek
Maar we weten niet waarnaar
Soms denk je dit is het
En dat blijkt later weer niet waar
We blijven allemaal op zoek
De jacht is mooier dan de vangst