Ik ben in de war.
Het begon er mee dat collega B. vorige week een petje droeg.
RAMONES, stond er met witte letters op. En dan nog een tekstje over de band.
Hee. Zei ik verbaasd. Ben jij fan van de Ramones?
Want collega B. is nou niet bepaald een punk-fan. Ik weet dat omdat B. laatst haar iPod op mijn iBookie aansloot en ik daar alleen maar van dat R&Bachtige spul in zag verschijnen. Geen vette gitaren of rockgeweld te bekennen.
Nee dus. B. was niet echt fan van de Ramones. Sterker nog, B had met haar 21 lentes nog nooit gehoord van de Ramones. Ze dacht dat ik een grapje maakte! Over dat die band echt bestond. Natuurlijk probeerde ik haar te vertellen wat voor stukje prachtigeb muziekgeschiedenis ze met zich meedroeg maar tevergeefs.
Want wat bleek. Ze was helemaal niet geintresseerd in de muziek. Ze had het petje gekocht omdat ze het wel lollig vond.
Bij H&M! For crying out loud.
Ik heb verder niks tegen H&M natuurlijk. Ik mag mij zelfs als trouwe bezoekster bestempelen, want ik hou namelijk erg van veel voor weinig. En daar hebben ze bij H&M toevallig heel veel verstand van. Er kleeft wel een belangrijke maar aan frequent shoppen bij H&M. Je moet het niet erg vinden dat de halve wereld in hetzelfde loopt. Ieder bloesje, vestje, jurkje, broek, het kan allemaal op de grote hoop, het is eenheidsworst alom. Ik vind dat niet erg, ik hoef niet zo per se uniek, bijzonder en origineel boven de massa uit te steken.
Maar voor punk ligt dat toch ff anders.
Want was punk nou juist niet ontstaan als beweging tegen de eenheidsworst, die grote hoop? Was het in eerste instantie niet een soort protest tegen alles wat commercieel, in de mode, en voor de massa was? En de boegbeelden daarvan liggen nu bij H&M. Te koop voor chica's die nog nooit van de Ramones gehoord hebben. Of een idee hebben wat punk eigenlijk psies is. Of was dus.
Het ging nog verder.
Vandaag kwam ik ter kantore en droeg mijn hysterische collega R. dit.
Ik kon mijn ogen niet geloven. Dit shirt op het lijf van de man die Jaime La Vie woord voor woord mee kan zingen. Een lied waarvan ik zelfs de titel niet eens kan spellen.
Van Hey Ho Let's Go heeft hij nimmer in zijn leven gehoord. Absoluut zeker.
Hier klopte wederom iets niet.
Met door eerdere ervaringen getemperd enthousiasme vroeg ik hem waar hij het shirt vandaan had.
Met een stalen gezicht vertelde hij dat ie het vorig jaar backstage bij een concert had gekregen.
Oh.
Eigenlijk had ik natuurlijk bewonderend willen knikken en hem in de waan laten. Altijd leuk voor een verhaal. Maar helaas zijn sommige meningen sterker dan ikzelf en kon ik aldus echt niet voor me houden dat 3 van de 4 Ramones vorig jaar toch heus al behoorlijk dood waren. En ze ergens in de jaren 90 hun allerlaatste concert gaven. Dat ie daar onmogelijk bij konn zijn geweest en dus een potje zat te jokken tegen mij! ha!
Waarop R. zonder schaamteloos en zonder aarzelen bekende dat hij nog nooit van de Ramones gehoord had. Maar dat hij het goon een leuk shirtje vond en nu dacht dat zijn ongeschonden, diepzwarte exemplaar dan toch minimaal wel een exclusief shirt moest zijn, waarschijnlijk wel eentje 'echt uit die tijd'.
Waaruit ik maar even opmaakte dat zijn shirt in ieder geval geen Haa en Emmetje was, maar een of ander loeiduur kledingstuk uit een merkwinkel.
Heel Erg Punk dus.
Ik vraag u:What is wrong with these people?
Wie wil er nou in een shirt lopen van een band waar ie de muziek nog nooit van gehoord heeft? het kan ze ook geen zak schelen, als het er maar een beetje leuk uitziet. Zelf weten natuurlijk, maar ik vind het gek.
Nog even en er liggen Exploited hemdjes bij Zeeman en Black Flag tassen in de PC Hooftstraat.
Ik mag dan in de war zijn, 1 ding is meer dan duidelijk;
Punk is definately so dead.