Jawel! Ondanks het inderdaad prachtige weer zijn er altijd mensen die mijn humeur tot het uiterste proberen te tarten. Zo is daar de familie T. uit T. De familie T. heeft een leuk zoontje wiens voornaam ook al met een T begint, maar voor t gemak zal ik em hier ff keesje noemen. Keesje was een Praatjesmaker. Vond ik. Want in januari van dit jaar was ik op zijn school om te screenen. Daar gebeurde iets. (ja, dit is even in belang voor de rest van het verhaal, scrollt u gerust verder). Tijdens een van de gesprekjes die ik met de kids had, kwam er een 'mevrouw' bij de screening zitten. Ze stelde zich voor als een collega van ene Suzanne Huppelepup en ik ging er voor ?t gemak maar even van uit dat het een juf was. Nou hebben wij min of meer de regel er meestal geen volwassenen toelaten bij de screening (want dat leidt de kindren alleen maar af) maar de mevrouw ging zo verstopt in een hoekje zitten, dat ik haar aanwezigheid al gauw vergat.

Na een gesprekje of wat wilde ik even pauzeren en begon de mevrouw, die ondertussen aantekeningen had zitten maken, mij vragen te stellen. Hoe we deze school hadden uitgezocht, hoe de gang van zaken verder was en hoe ik zelf aan deze baan was gekomen.

Ik vond het maar een beetje vreemd en kreeg de indruk dat de mevrouw een stukje voor de schoolkrant wilde schrijven, zoveel vragen had ze. Maar niets bleek minder waar. Ik vroeg nog maar es wat ze met al die informatie ging doen. ?Da?s voor de krant,? zei ze met een gezicht alsof ik dat had moeten weten. ?Oh.? wist ik, bijdehand als altijd uit te brengen, ?Welke??

De mevrouw keek alsof ik gek was. ?Nou BNdeStem natuurlijk. Ik zei toch dat ik een collega van Suzanne Huppelepup was? Zometeen komt de fotograaf.? En toen begonnen er bij mij allerlei alarmbellen te rinkelelen. Want inderdaad, nu ik er zo overnadacht, die Suzanne kende ik wel uit een ver, grijs verleden toen ik zelf stukjes voor diezelfde krant schreef. Toen was ze stagiare of iets dergelijks en haar naam was ik allang weer vergeten, natuurlijk.

Dus ik begon te protesteren, want ik wilde helemaal niet in de krant en niet op een foto en al helemaal niet op maandagmorgen als ik aan het werk was!

En niemand had van te voren aangekondigd dat er een ?journaliste? zou komen. Om een beetje vaart in mijn verhaal te maken; na wat heen en weer gebel tussen onze producer, mevrouw de journaliste en een ietwat verwarrend weerzien met de Fotograaf (er zou hier iemand van de tv zijn? Ja dat ben ik dusch...oh, ben JIJ dat?) werd besloten het hele stukje te cancellen..

De sukkels. Wat een bedroevend slechte journalistieke actie.

Afijn.

Genoemde Keesje werd uiteindelijk als enige van de school uitgenodigd om naar de studio komen voor een gesprekje met Jochem. Maar niet voordat we aan de familie T. hadden uitgelegd dat we altijd drie gesprekken opnemen waarvan we er maar twee uitzenden. Dit voor onze eigen gemoedrust, want met kids weet je het nooit. Ze kunnen dichtklappen, er goon in ineens geen zin meer in hebben of ziek zijn. Dat leggen we aan alle vaders, moeders en kinderen uit. In het eerste contact wat we met ze hebben via de foon, in de uitnodigingsbrief voor de studio en nog een keertje in de studio zelf. Dit om teleurstellingen te voorkomen. Alles best & aardig en natuurlijk zijn mensen teleurgesteld als blijkt dat juist hun kindje niet op tv komt. Zo ook de familie T.

Nu is het niet geheel toevallig dat de oudste dochter van mijn zus op dezelfde basisschool als deze Keesje zit en dat de school staat in het dorp waar ik ben opgegroeid. Dat was namelijk de reden dat ik de school in eerste instantie had uitgekozen om te screenen.

Nadat de familie T. van mijn collega A. had vernomen dat hun zoon niet op tv zou komen, was Praatjesmakers blijkbaar het gesprek van de dag onder de wachtende moeders op het schoolplein. Verscheidende malen, zo rapporteerde zus, viel het gesprek stil als zij het schoolplein op kwam gelopen om haar dochter op te halen. Moeder T. had haar er zelfs al eens op aangesproken waarom haar kind nou juist niet op tv kwam. En dat terwijl ze aan iedereen had laten weten dat Keesje wel op tv zou komen. Mijn zus had niet echt veel zin om hier op te antwoorden, want die wist verder ook van niks.

Wel beetje naar, want was ze eerst de tofste moeder van het schoolpein omdat haar zuster bij de tv zat (ja dat maakt nog indruk daar:)), nu werd ze verguisd omdat Keesje niet op de buisch kwam.

En vanmorgen ging de telefoon. Mijn zuster. Er stond een foto en een stukje over Keesje in de krant. Geschreven door dezelfde briljante journaliste die mij in de school ?overvallen? had. Dat het niet aardig was van de mensen van de NCRV dat keesje niet op tv kwam, want Keesje had zo zijn best gedaan. En dat het aan de NCRV lag dat het gesprek niet werd uitgezonden, want zij hadden het verprutst, het licht was te donker. En Keesje zou ook zijn Praatjesmakers outfit niet meer teruggeven.

Okee.

Van mij mag Keesje zijn outfit (een trui en een pet) houden, want dat was namelijk een kadootje. Als dank dat ie meedeed aan het programma. En verder ga ik maandag es ff bellen met BNdeStem. Met die Suzanne. Die inmiddeles tot coordinatrice opgeklommen schijnt te zijn Want dit is natuurlijk wederom een staaltje behoorlijke slechte journalsitiek. Wat is er gebeurd met de ouderwetse, doch zeer voor de hand liggende wederhoor? Een telefoontje naar de NCRV om even te checken waarom Keesje niet in de uitzending zat was voldoende geweest. Ha! Ik word een ingezonden brievenschrijfster!!

Maar dat is eigenlijk niet eens echt de reden dat ik me druk maak om dit ?gedoe?. ?t Ergste vind ik eigenlijk dat de familie T. het bijna doet lijken alsof ze misbruikt zijn door die enge mensen van de televisie. Want Praatjesmakers is namelijk het eerste programma waarbij ik meemaak dat mensen van te voren precies worden ingelicht wat er staat te gebeuren als ze besluiten om bij ons in het programma te komen. Dat er zowel voor- als nazorg wordt verleend. Dat mensen ons altijd kunnen bellen als iets niet duidelijk is. Kortom; dat mensen netjes en met respect behandeld worden. (U zou voor de grap en ter vergelijking es uw medewerking kunnen verlenen aan een programma dat bijvoorbeeld door de firma Endemol wordt gemaakt).

En dan gaat zo?n familie dat ff voor half Brabant teniet zitten doen! Ik vind daar heel erg wat van (oh, dat was u nog niet opgevallen?)! Dus excuses voor dit uitgebreide epistel. Maar mocht u toevalligerwijs dat stukje in de krant hebben zien staan, dan is dit mijn wederhoor. En ik ben het nu lekker kwijt. Lang leve loggen! Laat de zonnige zaterdag maar beginnen!