Ze kwamen naast me zitten toen de trein station Duivendrecht verliet. Een moeder van onbestemde leeftijd, een meisje van rond de 16 en twee kleuters. In voor mij totaal onverstaanbare, Afrikaanse taal op een net iets harder volume dan de gemiddelde kaaskop in de trein pleegt te bezigen, begonnen moeder en de 16-jarige een gesprek. Ik zette mijn discman maar af, want ik ving meer op van hun gesprek dan van de muziek. Rustig achteroverleunen en een beetje wegsukkelen zat er sowieso niet want de twee kleintjes, samen een zitplaats delend, waren behoorlijk beweeglijk. Wilden duidelijk liever door het gangpad rennen en elkaar klieren dan braaf uit het raam staren naar het platte polderlandschap. De grootste kleuter, een meisje met van die toffe kraaltjes aan haar vlechten, sprong om de haverklap van haar stoel en probeerde haar broertje, ook al bedeeld met van die mooie grote bruine kijkers, mee te trekken. Verscheidende opmerkingen op waarschuwende toon van moeders kant boden geen soelaas en ook de meegebrachte versnapering hielden de kleintjes niet op hun plaats.

Net toen ik, al sinds opstaan gezegend met een enorm brak 'the day after the night before-gevoel' met mezelf in conclaaf was gegaan of ik niet een ander, iets rustiger plekje treincoupe zou gaan zoeken, haalde 'Grote Zus' een boek uit haar tas. De twee kleintjes naast me waren op slag rustig. Want met een zwaar accent, in gebrekkig nederlands, begon Zus voor te lezen uit Dikkie Dik.

Zelden deed de NS korter over het baanvak Breukelen - Utrecht. Stiekem had ik nog wel tot Nijmegen willen blijven zitten om meer avonturen van DikkieDik te horen en naar de intens tevreden gezichtjes van de twee kleuters naast me te kijken. Om nog maar te zwijgen van de trotse blikken die Moeder, duidelijk niks begrijpend van de inhoud van de avonturen van de rode kater, richting haar grote dochter wierp. Toch stond ik op toen de trein Utrecht Centraal binnenreed. Ik treuzelde express met het het bijelkaar grijpen van mijn spullen en het naar de deur lopen en dat werd beloond. Want toen ik de coupe verliet kon ik de drie nog net in koor horen besluiten; Dag Dikkie Dik, tot de volgende keer!

Zondagmiddaggeluk in de puurste vorm.