Afgelopen zondag kocht ik een hoedje.
Ik heb altijd best wel van hoedjes, petten, mutjes en andere hoofddeksels gehouden. Ik vind eigenlijk stiekem zelfs dat ze mij meestal wel staan; hoofddeksels. Niet allemaal, maar de meesten. Deze in het bijzonder.

Hij is bruin, mijn nieuwe hoedje. En helemaal niet heel erg groot. Dat komt goed uit, want ik heb ook niet zo'n groot hoofd. Ik kan zelfs kinderpetjes op. Als ik dat zou willen, natuurlijk.
En dat wil ik niet. Om eerlijk te zijn: dit hoedje staat eigenlijk best wel een beetje volwassen. Achtig. Al zeg ik het zelf. De koningin heeft tenslotte ook altijd een hoed op.

Vroeger droegen volwassenen veel vaker een hoed geloof ik. Dat was toen netjes. En in de mode. In ieder geval heel normaal.
Maar nu schijnt het toch wel iets bijzonders te zijn. Tenminste, dat denk ik.
Want ik heb het hoedje namelijk nu bijna een week en had em bijna elke dag wel een keer op. En iedere dag heeft er iemand wel iets over gezegd. Alsof het iets heel aparts is, een hoedje.

Gelukkig zijn de meeste opmerkingen wel positief hoor. Daar niet van. Zo was nichtje M. (4) sprakeloos toen ik em opzette. Na een kwartier met open mond te hebben gezwegen kon ze uitbrengen dat ze em wel erg mooi vond. En even later vertrouwde ze me toe dat ze zelf ook best wel een hoedje wilde. Mooi zo.
Met smaak kan je niet vroeg genoeg beginnen.
Ook de alombekende politicus Hans W. was van mijn nieuwe hoofddekseltje gecharmeerd. "Wat een enig hoedje," meldde hij. En hielp mij aansluitend in m'n jas. Mooi zo. Smaak verleer je niet.
Hoedjes vallen dus bij jong en oud in de smaak, zo blijkt.

Ik vind het daarom ook wel een beetje gek dat je best heel erg wordt aangekeken als je een hoedje op hebt. In de trein en op straat. Voornamelijk.
En nog gekker is dat ik dan niet van die mensen hun gezicht af kan lezen wat ze nou eigenlijk van zo'n hoedje vinden. Ze kijken alleen maar.
En dat voelt een beetje ongemakkelijk. Want het is echt niet een heel erg opvallend hoedje hoor. Dat zei ik al: klein en bruin. En ik ben zelf verder ook niet een heel erg opvallende verschijning in treinen en op straat. Misschien is het de combinatie? Of vinden mensen het toch stiekem wel een gek hoedje...
Of misschien zijn ze wel goon jaloers! Willen ze zelf wel een lekker warm hoedje op! Maar durven ze goon niet! Omdat ze dan worden aangekeken!

Pff.
Daar kan ik nou een hele treinreis over mijmeren. Over waar dat nou aan ligt. En dan zie ik ze heus wel kijken. Vanuit m'n ooghoeken. Naar mij en m'n hoedje. Tsk.

Als ik later groot ben, neem ik een echte grote coole cowboyhoed.
Een witte.
Dan valt er tenminste echt wat te zien.