Dit postje is een follow up. Want ik had beloofd dat u de eerste was die het zou lezen.
En u was sowieso wel benieuwd hoe het afliep, dacht ik.
Uweetwel, met die Leukste Man Van De Planeet.


Ik denk namelijk dat ik em gevonden heb.
Ademt u gerust verder.
Want het kan bijna niet anders dan dat dit echt De Leukste Man Van De Planeet is. Hij is lief, slim, grappig, heeft een aangename muzieksmaak, lacht om mijn grapjes ook al zijn ze stom, vindt zijn baan en zijn leven leuk, vindt vooral mij heel leuk en mooi en geweldig, hij kan gitaarspelen en lassogooien (maar echt, want ik heb dat gezien), is begaan met milieu en dieren enzo en -niet onbelangrijk- hij is Een Lekker Ding. Een duidelijk geval van De Leukste Man van de Planeet dus.

Maar de leukste zou natuurlijk niet de allerallerallerleukste zijn als er niet een minpuntje aan zat. Klein minpuntje maar, hoor. Minor detail verder.
Want de leukste man van de planeet is namelijk letterlijk de Leukste Van De Planeet. Niet de leukste van Amsterdam, niet van Nederland, niet van Europa zelfs. Nee. De leukste man woont in Australie. En Australie is dus echt wel aan de andere kant van de planeet.
Damned.

Ik zag hem voor het eerst in New York. Dat klinkt natuurlijk al eigenlijk te mooi om echt waar te zijn, maar zo was het. In een gang van het hotel was het. Iets minder mooi, maar nog steeds heel mooi natuurlijk. We wachtten tot er iemand zou komen die ons zou gaan uitleggen wat eigenlijk precies de bedoeling van de komende reis zou zijn. Het duurde nogal lang en ik had een hell of a shoppingday achter de rug. Er stonden nog meer mensen in die gang, waarvan 1 meisje wel heel erg de aandacht trok door sterke verhalen op te dissen over een fake ID. Ik vind; als je uberthaupt een fake ID nodig hebt, dan mag je helemaal niet een grote mond hebben, dan moet je gewoon netjes op tijd naar bed gaan en naar grote mensen luisteren. Kennelijk heb ik bij een gedachte als bovenstaande geen neutraal gezicht. Want De Leukste Man (waarvan ik dat moment natuurlijk nog niet wist dat ie dat was) ving mijn blik en glimlachte. Oh. Oei. Eh. Hallo.

Na de paspoortrompslomp die bij het inschrijven voor een contiki trip komt kijken, verloor ik de glimlachende Aussie uit het oog (want heus wel dat ik dat accent meteen herken, ha!), en toog ik naar mijn kamer waar mijn zieke roomie wachtte om naar het ziekenhuis te gaan (zie hier voor zinloze details daarover). Maar de volgende ochtend, vlak voor het aanvangen van de reis, zag ik em weer. G'day again.
Of ik echt uit Amsterdam kwam, wilde ie weten. Dat had ie namelijk opgevangen uit een gesprek dat ik eerder met een duits meisje voerde (gutgut, wat ben ik toch internationaal). Of zei ik dat maar om te verhullen dat ik uit een klein plaatsje kwam, waar waarschijnlijk toch nooit een hond van gehoord had. En dan weer die glimlach erbij. Op mijn antwoord dat ik daar nooit over zou jokken, werd de glimlach een grote grijns en lichtten zijn ogen op. Wow. Amsterdam. One of his favorite city in the world. En dat ik vast ook wel sigaretten had. Ja, dat ook.

Het duurde precies drie dagen voordat we voor drie-en-een halve week onafscheidelijk werden. Af en toe leek het op een schoolreisje, compleet met roomies omkopen met bier, snachts stiekem naar je eigen kamer sneaken in de hoop dat je niemand op de gang tegenkomt en jokken tegen de reisleider over kamerindelingen. Maar vaker leek het of we eigenlijk met zn tweeen op vakantie waren en de anderen vluchtige voorbijgangers. Winkelen in Toronto, koffiedrinken op Whistler Mountain, 1 iPod met 2 earphones om de andere buspassagiers buiten te sluiten, fortunecookies in Vernon, zonsondergang in Vancouver Harbour.
En toen moest hij terug naar Down Under en had ik nog een week Vanvouver sland te gaan. Overbodig te melden dat het afscheid tranentrekkend hartverscheurend was.

Hij smste dat ie thuis was aangekomen, maar ongelukkig was. Ik kocht een halve Canadese mall leeg ter compensatie. Ik belde voor ikwilnietwetenhoeveeleuroperseconde van Italie naar Australie op de meest ongelukkige tijdstippen. Hij stuurde een cd op die nooit aankwam. Elke dag was er mail en msn. En altijd 'i miss you heaps'. Maar ja. Dat is toch niet echt het allerleukste. Niet The Real Thing. Komt er niet eens in de buurt.
We googleden vanalles over workpermits, waaruit bleek dat hij hier een heel jaar en ik daar helemaal niet mag werken (omdat ik heel oud ben en hij een broekie). Hij zegde zijn baan en zijn huis op. We hadden het over Vegas en dat je in Amsterdam op maandag gratis mag trouwen.
En toen kreeg hij ineens zijn dreamjob aangeboden. An offer he couldnt refuse.
Dus.

Nu is hij een huis in Sydney aan het zoeken. Ok, niet as we speak, want hallo met 8 uur tijdsverschil is het daar 5 uur in de ochtend. Geen tijdstip om op de huizenmarkt rond te struinen. Maar met een beetje mazzel heeft ie dat over een week of wat geregeld.
Nee, het is geen huis voor ons twee. Dat lijkt zelfs mij nogal doorslaan.
Maar toch.
Op een bepaald reisburo ergens in Amsterdam ligt as we speak een ticket te wachten.
Nog 38 nachtjes slapen en 22 uur vliegen.
It's gonna be a very merry christmas.