Volgens mij had ik al wel eens vaker gemeld dat ik niet graag over mn werk log. Niet omdat ik stom werk heb, helemaal niet.
Maar ik ben stiekem en beetje bang dat het dan een truttenverhaaltje wordt. Zo'n verhaaltje van 'kijkmijeensleukeavonturenbijdeteeveebelevenstoerzeg'.
Daar hou ik niet van, van truttenverhaaltjes.
Maar goed. Het is dus zo. Op eigen risico.
Als je bij de televisie werkt, kom je ook best wel vaak mensen tegen die met hun hoofd op de televisie komen. Soms zie je zo'n Bekend Hoofd ergens in een gang lopen. Soms schudt je de hand die bij zo'n Bekend Hoofd hoort. En soms praat je een poosje met het Bekende Hoofd. Vaak praat het Bekende Hoofd dan terug.
Dat is allemaal best leuk. En soms ook helemaal niet. En heel soms is het heel bijzonder.
Het programma waar ik tot gisteren voor werkte (nee, ik ben niet ontslagen, programma's houden soms gewoon even op) heeft een nogal hoog gehalte Bekende Hoofden. En dan vooral Hoofden die vroeger veel op televisie kwamen.
Nou ben ik verder op zich niet echt een fan van bejaarden in het algemeen, maar toch. Ik vind het wel leuk, die oude televisiehoofden.
Want zeg nou zelluf. Hoe vaak krijg je de kans om bij Mies Bouwman aan de keukentafel taart te eten? En ga je per ongeluk op de staart van tekkel Sinatra van Hans van Willigenburg staan, zit je zomaar ineens in een gesprek over de showbiz van vroeger met John Kraaijkamp sr. of geeft Toots Thielemans je een kus?
Nou psies.
Ook in het kader van oude televisie zat ik de afgelopen week soort van opgesloten in een studio. Aan mijn ogen trok een groot scala aan grote en kleine sterren van weleer voorbij. Vergeten namen als Marc Almond, Dave Berry en de onuitwisbare Ronnie Tober en Jacques Herb kwamen de showtrap af en op de bank glunderden onder andere Dick Passchier, Judith Bos en Gerard Cox (allemaal vanaf ongeveer oktober bij de NCRV, mensen! You can hardly wait..dat weet ik ook wel).
Natuurlijk was de komst van al die mensen voor mij geen verrassing meer. We zijn tenslotte maanden bezig geweest met de voorbereidingen. Maar toch. Er gebeuren ook wel onverwachts dingen. Dingen die dan voor de kijker verborgen blijven.
In een van de shows was Liesbeth List de hoofdgast. Om voor de hand liggende redenen hadden we Ramses Shaffy uitgenodigd als extra gast.
Nou weet bijna iedreen dat ramses niet helemaal meer bij de tijd is. Hij heeft zoveel rock nroll gehad dat ie er nu een beetje moe van is. Maar, het scheen dat als je Ramses een piano geeft, dat het dan toch allemaal goed komt. En hij wilde graag iets zingen voor zijn oude vriendin Liesbeth.
Dat dat toch iets anders liep, hadden we eigenlijk kunnen weten. (dat moet u dus maar gaan bekijken, dan), maar toch was iedereen blij en tevreden, na afloop. Liesbeth voorop.
Het werd dan ook een gezellig na-borrel en de rose vloeide rijkelijk. U kent die werkborrels wel.
Maar net toen iedereen zo'n beetje dacht, laten we es op huis aan gaan, gebeurde er iets. Hoe het psies begon weet ik niet meer, maar ineens stonden ze daar. Liesbeth en Ramses; arm in arm. Naast de piano.
Uit volle borst zongen ze. Eerst samen, daarna Ramses alleen.
Ik ben verder helemaal geen speciale fan van chansons, of van Liesbeth . Of van Ramses fot that matter. Maar nu weet ik waarom er in alle interviews wordt gezged: iedereen was al-tijd verliefd op ramses.
Want hoe ie het deed weet ik niet. Maar Ramses kreeg het voor elkaar; er heerste een bijzonder sfeer in die rare, beetje kille studiofoyer. En iedereen zong mee; Amsterdam, Amsterdam.
Prachtig was het.
Omdat tv-mensen nou eenmaal de ziekelijk behoefte schijnen te delen alles altijd en overal maar vast te willen leggen en niet iedereene helemaal beneveld was door de wijn en zang, werden er aan alle kanten telefoontjes tevoorschijn gehaald.
Naast mij stond collega M. Hij nam alles op. Beeld én geluid. En stuurde mij dat filmpje. En dus had ik u nu ook erg graag dat bijzondere moment willen laten zien.
Maar ik krijg het niet online. Echt niet.
Nouja.
Misschien moeten bijzondere dingen wel gewoon bijzonder blijven.
(en nu hup naar buiten! het is weekend en lente!)