Soms kan ik me echt pissig maken over heel onbenullige dingetjes.
Vobbeld. U wil een vobbeld. Krijgt u toch een vobbeld.
The highly praised Ben Folds heeft een nieuwe EP uitgebracht. Hoera! Dat is natuurlijk helemaal niet iets waar ik me pissig over maak. Au contraire. Ik wil die EP graag hebben. zelfs. (hebben!hebben!hebben!)
Maar natuurlijk is ie niet te koop in een makkelijke platenwinkel bij mij in de buurt. Ook dat maakt me niet zoveel uit. Want -lang leve internet- wel heel makkelijk te bestellen. Voor weinig. Het zijn maar 6 nummers maar het hele plaatje kost dan ook maar $5.98.
Een koopje! Daar hoef ik die nummers niet voor te downloaden. Dus stuur maar door, hoor, dat nieuwe Ben-plaatje. Al was het alleen al om dat megakoele hoesje.
Dus ik pakte mijn speciaal voor het shoppen op internet aangeschafte creditcard erbij. En toen kwam mijn piss-off moment. Want wat bleek: het opsturen van het plaatje naar een land buiten de US kost $7! Hallo! zeven dollar! Dat is nog meer dan het plaatje zelf! Doe es ff heul gauw heul normaal! (zeggen we dan in bra) Echt wel belachelijk.
En de 'muziekindustrie' maar zeiken dat de cdverkoop zo terugloopt. Ja! Gek zeg! Zes nummers voor 13 dollar vind ik dan ineens wel duur. Daar klik ik zo limewire wel ff voor open. Voor niks en gratis ook nog. Want denk maar niet dat die plaat ergens anders wel te koop is.
Ik ben echt niet te beroerd om te betalen voor muziek. Sterker nog, als een mijner idolen (en dat zijn er best wat heden ten dage) een nieuwe plaat uitbrengt schaf ik die vaak onmiddellijk aan. Ook al kost ie 21,99. Ook al weet ik dat ie over 2 maanden voor 7,99 bij de FRS op zo'n stapeltje ligt weg te teren. Ook al moet ik er creditcardkosten voor maken. maakt me allemaal niks uit. Ik vind het nou eenmaal leuk om het originele plaatje en hoesje te hebben. Dat downloaden is toch een stuk minder leuk dan iets in een winkel kopen.
Maar dan moeten ze niet doorslaan.
Dat doe ik toch ook niet?