Okee, hier zou dus inderdaad een leuk stukje over Rowwen Heze komen. Maar de Limburgse helden houden zich volgens mij aan het 'never change a winning formula'-prinicpe en maakten zoals gewoonlijk een fijn potje muziek, daar in de Melkweg. En het was ook nog beste gezellig ook. Over hun nieuwe plaatje kan ik nog geen mening ventileren want die heb ik nog niet aangeschaft. Maar die kunt u volgende week wel als plaatje van de week verwachten.

Ik wil daarentegen wel iets melden over een ander bandje van eigen bodem. Of melden...ik moet iets toegeven. Iets rechtzetten zelfs. En dat doe ik schoorvoetend. Bijna met tegenzin. Maar wat moet, dat moet. Dusch vooruit maar met de geit (beeeh)
De claverkenners onder u weten dat me niet altijd even positief heb uitgelaten over het bandje Van Dik Hout. Dat ik altijd heb verkondigd het een stomme band te vinden. Dat hun nummers overschat zijn. Dat hun teksten onbegrijpelijk en te pretentieus zijn. Dat die zanger niet kan zingen en zich belachelijk over het podium beweegt. Dat ik vandikhout dus ronduit slecht vond en het liefst alle encounters met de band vermeed.
Op die mening moet ik nu dus terugkomen.

Het begon ermee dat ik een week of drie geleden op de radio hun nieuwe single Stap In Het Licht hoorde. Het nummer begon en ik dacht nog; 'hee! dat swingt es ff lekker!' Totdat Martin B. begon te zingen. Hmpf. Vooringenomen als ik was, schreef ik het nummer af. Vandikhout kon immers goon niet goed zijn. Daarna hoorde ik het nummer nog een paar keer, maar ik probeerde uiteraard koppig aan mijn oude mening vast te klampen en het feit dat het nummer toch echt heus best wel prettig in gehoor lag, te negeren.

Maar afgelopen zaterdag vond ik mezelf toch ineens terug op een koud marktpleintje in Alphen aan de Rijn. Bij een optreden van Van Dik Hout! Ik was daarheen gelokt met de belofte dat Martin B. afwezig zou zijn wegens pril vaderschap maar dat de band zangtechnisch ondersteund zou worden door twee andere meneren. En omdat ik dat nieuwe liedje toch wel prettig vond klinken, leek dit voor vandikhout de uitgelezen kans om te proberen mij van hun kwaliteiten te overtuigen. (as if ze dat nodig hadden, maar dat terzijde). Ik zou niet worden afgeleid door hun zanger.

Groot was dan ook mijn teleurstelling toen die zanger alsnog op tijd de kraamkamer had weten te verlaten om zijn fans in Alphen niet teleur te stellen. Waar iedere andere popster een enorm aantal bonuspunten zou scoren (het komen opdagen terwijl dat eigenlijk niet kan) schiet Martin B. natuurlijk meteen in de min. Zo gaat dat met vooroordelen. Afijn. Ik stond daar dusch. Ingeklemd tussen juichende vdhfans en dronken Alphenaren. Dus ik liet de vandikhoutset gelaten over me heen komen. Maar gaandeweg ging er toch iets wringen. Want wat daar op het podium gebeurde, dat was zo slecht niet. Sterker nog, daar was over naar huis te schrijven! Het klonk best wel tof. Dusch bij deze biecht ik op, geef ik toe, rectificeer ik eerder uitlatingen; vandikhout is als band best wel goed. Eigenlijk.

Begrijp me niet verkeerd; ik bleef me ergeren aan de presentatie van Martin B. En zijn zangkwaliteiten zijn nog steeds niet prima. En ook hun teksten zal ik nooit kwooten. Al was het alleen maar omdat ik ze de helft van de tijd goon echt niet snap. En ik zal ook echt geen kaartje voor een van hun concerten in den lande kopen. Of een cd.
Maar als ik ze (onvermijdelijk feit) weer eens tegenkom op een festival of teevee en radio, dan blijf ik voortaan even hangen. Al was het maar om te horen of Martin al zangles heeft gehad:)