Dit is em, m'n nieuwe bril. 't Is nog even wennen, want ik ben op dit moment al 12 jaar brilloos. Daarvoor droeg ik vanaf mijn vierde jaar een bril. En niet met plezier.

Want kinderen met brillen zijn niet cool. Dat weet iedereen.

De ellende begon al met zo'n pleister op m'n oog. En het werd er daarna niet beter op. Om voor mij niet meer traceerbare redenen (alhoewel ik vrees dat het hoge schattigheidgehalte er iets mee van doen zou kunnen hebben) waren mijn brilletjes altijd zo rond als die van John Lennon. Maar John Lennon kende ik toen nog niet en daarbij droeg ik een tijd lang ook nog es twee staartjes. Mijn uiterlijk vertoonde verdacht veel overeenkomsten met die van Catootje van Jan Jans en de Kinderen. Verre van cool dus.

Het enige stoere aan Catootje was eigenlijk Jeroen (poep aan je schoen!). Maar ik kende geen Jeroen. Dus cool was ik niet. Ook zonder staartjes niet.

Ik was aldus ook erg blij toen ik op m'n 16e lenzen kon gaan dragen. Eindelijk zou ik cool worden!

Dat dat zo'n vaart niet liep, merkte ik pas later. Cool word je niet, dat ben je.

Inmiddels is het niet zo erg meer om niet de coolste van de klas te zijn. En een bril is toch wel handig. Ik heb zelfs van iemand gehoord die het wel stoer vond; een bril.

Maar een modelletje Catootje gaat me net iets te ver. En ook staartjes zult u niet zo snel bij mij aantreffen. Gelukkig ken ik inmiddels wel een paar hele leuke Jeroenen. Ben ik toch een heel klein beetje cool.