Het koste wat moeite, bloed, zweet, tranen en soebatten, smeken en wat dies meer zij, maar toch kreeg ik afgelopen vrijdag vrijwilliger mee naar een voorstelling van Veldhuis & Kemper (lees ook hier). Zelf was ik, om voor de hand liggende redenen, ook niet geheel onbevooroordeeld. Eigenlijk had ik de kaartjes alleen maar gekocht om te kijken wat ze nou eigenlijk psies in het theater doen. Op dat hitje van hen was ik al veel eerder uitgeluisterd. Ik wilde met eigen ogen&oren zien & horen of ze nou echt van die na-apen zijn.

Nou. Dat was dus niet zo. Okee, overeenkomsten te over en aldus dringt de vergelijking met Dat Andere Duo zich toch op. Ze kunnen er weliswaar niks aan doen dat hun haarkleur overeenkomt (die donkere achter de piano, de blonde als zogenaamde frontman) maar het blijft natuurlijk ook goon leuk samen zingen en grapjes maken en verhalen vertellen. Dusch net als Die Twee. Maar dan anders dus. Toch wel.
De grapjes van V&K zijn leuker dan hun liedjes. Dat is bij Die Anderen nou net andersom. Vooral de imitaties die Veldhuis (de blonde) weggaf van cartoonhelden kon mijn goedkeuring behoorlijk wegdragen en ook een verhaal over een disco uit de jaren 80 van Kemper (de donkere) werkte bij mij op de lachspieren. En oh ja. Hij kan ook beter dansen dan die donkere van Dat Andere Tweetal. Maar dat terzijde.

Van het aangekondigde 'mannelijke versie van sex and the city' kon ik trouwens weinig terugvinden. Ik ben natuurlijk geen man (oh?!) dus misschien kan iemand me dat nog even uitleggen. Het thema van de voorstelling kwam me wel vaag bekend voor. Iets met dat alles maakbaar is ("alles wat we bedachten werd waar") en ook als je het leven niet ziet zitten, dan knijp je er toch goon tussenuit? ("Hij denkt is dit het nou? Herman denkt zichzelf in het graf"). Maar goed. Toe maar. Dat zal dan wel bij de leeftijd horen. Ofzo.

Al met al heb ik me prima vermaakt dusch. Veldhuis & Kemper stijgen wat mij betreft uit boven de gemiddelde cabaretvoorstelling. Een eventuele volgende sjoo van hen zal ik dan ook zeker door mij en evtuele vrijwilligers bezocht worden.
Maar het tekstschrijven, het verhaaltjes in liedjes vertellen, dat moeten ze toch maar overlaten aan The Masters. Er kunnen er maar twee de besten zijn. Tenslotte.