Ik was gisteren (eergisteren of nog daar weer voor als u dit leest, want ik tikte dit in een verloren uurtje op kantoor maar zal het ws vanavond thuis pas posten bladiebla, on with the story) zowaar naar Een Echt Toneelstuk. Of nou ja. Zomaar...
Eigenlijk wist ik meer dan een jaar geleden al dat ik dit stuk wilde zien. Een stuk voor slimme mensen. Leek het. Want ik vind echt serieus theater soms best moeilijk. Zeker als je als simpele ziel alleen cabaret gewend bent. En dit was dan dus een soort Faustverhaal. Uweetwel, van Goethe. Dus opletten geblazen. Verkeerde ik in de veronderstelling.

Hoewel dus al lang van te voren gepland, kwam het er door diverse omstandigheden op neer dat ik pas in de ochtend daadwerkelijk een kaartje te pakken kreeg voor een verder uitverkocht Sympathy For The Devil die avond. Lang leve de nietopgehaalde exemplaren! Prima plaatsje op rij 3, het feit dat er een soort eyecandy naast mij was komen zitten (ha-aaai) daarbij zelfs nog even buiten beschouwing latend.
Maar goed, op het toneel waren al twee meneren in smoking op vleugels aan het spelen. Stravinsky, begreep ik later. Ook al moeilijk (kuch). Wilde min introductie in de live-klassieke muziek eiegnlijk voor een ander moment bewaren maar behalve mijn buurman en de vleugelmeneren was er verder niet veel interessants te zien in de zaal. Gelukkig kwam even later DeModerneMensch/Faust in de vorm van Waldemar Torenstra ons al een fikse tirade afsteken. Het stuk begon.

In de 2 uur daarna verschenen er op het getrapte toneel onder andere zes duiveltjes in nette rokken, vechtende sinterklazen, een vrouwelijke don quichotte, ronaldMcDonald in de war, neukende teletubbies, werd het originele Faust/Mephistoverhaal binnen 5 minuten in levende strip-vorm uitegelegd en kreeg zwarte piet tussen neus en lippen door ook nog even de kogel. En dan heb ik het nog maar even niet over de licht hilarische scene waarin 'Greetje' Faust even duidelijk vertelt dat hij niet moet denken dat hij bij haar ook maar enige kans maakt ("ik vind jou gewoon stom. je bent gewoon niet leuk!") Da's pas duidelijke taal! En zo was het ook. Niks ingewikkeld of moeilijk. Volkomen begrijpelijk zelfs. Zoals het 't NNT betaamt, zou ik bijna willen zeggen.

En verdorie ze flikten het dus weer. Ik ging 'denkend' naar huis. Over wat ook alweer goed is en wat niet zo slecht, over wat er volgens mij nu eigenlijk met de wereld zou moeten gebeuren en waar mijn duivels eigenlijk zijn? Voor wat zou ik mijn ziel verkopen? Zou ik het uberhaupt doen? En dan gelukkig zijn?

Als nu helemaal geen idee hebt waar ik het over heb, check dan deze webzijde. Want tenzij u in de buurt van Groningen bent gaat deze voorsteling aan uw neus voorbij. Het is namelijk afgelopen met die symphatie voor de duivel.
Nu gaan we weer normaal doen. Hoop ik.