Mijn weblog

feestmensen

Claire
10/06/2003 | 20:35 uur
in de categorie De wereld volgens

 


Ik was trouwens zaterdagavond bij een film: 24 hour party people.
't Was al weer ff geleden dat ik in een bioscoop was, maar ik had eigenlijk een soortgelijke ervaring als die laatste keer. Okee, ik was niet echt fysiek misselijk maar kwam toch een beetje raar de bioscoop uit. Dat kwam niet alleen omdat het stervensheet was in die zaal en ook al niet omdat de aftiteling zomaar plots stopte en de zaallichten niet aangingen en we dus in het donker naar buiten struikelden. Nee. Dit is weer zo'n film die gedraaid is alsof het soort documentaire betreft. Maar het dan niet is, zeg maar.

Het verhaal:
Manchester 1976. Als lokale tv-presentator schenkt Tony Wilson veel aandacht aan opkomende punkrockbandjes. Hij heeft oog voor talent, gelooft in een band als Sex Pistols. Wilson - lange haren, smoezelig pak met sjaaltje - sticht daarom, gedreven door idealisme, Factory Records; de platenmaatschappij die zonder contracten werkt (het enige contract is het papier waarop Wilson met zijn bloed heeft geschreven zonder contracten te werken) en is verantwoordelijk voor het succes van bands als Joy Division (later New Order) en Happy Mondays. Begin jaren tachtig begint Wilson dansclub Hacienda, later de spil van de Britse rave-cultuur. In 1992 gaat de club ten onder aan drugs, geweld en wanbeleid. Ook met het platenlabel gaat het niet best. Door zelfmoord, drugs, drank en de afwezigheid van contracten blijven nieuwe albums, en daarmee inkomsten, uit at al snel het einde van een tijdperk inluidt...

Het leukste aan deze film is natuurlijk de muziek. Ik ben zelf helemaal niet zo into early eighties punk en new waveachtige geluiden (toen ook niet), om over 'ravemuziek' nog maar te zwijgen. Toch leuk om die meuk es te horen. Verder is het verhaal op zich ook wel lollig gebracht maar als je niets van de hele periode en de geschiedenis van de genoemde bands weet, is het soms nog best moeilijk te volgen. Jaartallen worden sporadisch genoemd dus als leek moet je maar een beetje aan kledij en haardracht aflezen in welk jaar je nu weer beland bent. De overgangen waren mij iets te groot.

Ook het semidocumentaire-achtige karakter waarbij er ook nog eens oud beeldmateriaal (oa Pistols concert) met 'oudgemaakt' wordt afgewisseld maakt het er niet duidelijker op. En net als in Sunday Bloody Sunday zijn ze ook bij 24 hour party people het statief kwijt geraakt. En daar word je toch lichtelijk misselijk van, als bioscoopbezoeker.
Veder werd ik erg bang van de acteur die Ian Curtis (zanger van Joy Divison) speelt. Huuh, wat keek die man eng! Hij is of een goede acteur, of je wilt hem niet in een donker steegje tegenkomen. Beide, waarschijnlijk. Nog wel een eervolle vermelding voor de man producer Hannett speelt en naar mate de film vordert steeds gekker en vetter wordt. Kan u van beide heren helaas geen namen verstrekken vanwege het bovengenoemde akkefietje met de aftiteling.

Al met al wel een soort van onderhoudende movie maar wat mij betreft niet echt de moeite waard om in een loeihete bioscoop te gaan zien. Meer wat voor als u zin hebt wat jaren tachtig muziek te horen op een druilerige zondagmiddag. dan zou u er nog best es van op kunnen knappen.

Zo. En nu ga ik Iggy draaien. Want die was veel leuker dan The Sex Pistols. Toevallig!

Reacties op feestmensen

San 11/06/2003 | 09:03 uur
Onthou dan ook in welke bios een fijne airco aanwezig is! (heel gezond, 2 uur in de kou zitten en dan een klap in je gezicht krijgen van de warmte als je weer buiten komt...)
 
Martijn 14/06/2003 | 21:57 uur
Ik had het geluk dat ik bij beide films mooi achteraan zat. Inderdaad best leuke film. Vooral het contrast tussen de ene Tony Wilson (Granada Reports over het leven in Noord-Engeland) en de andere (Sex, Drugs, Muziek).
 
Plaats jouw reactie