Sssshhht. Even niks zeggen, maar luisteren. Ramen en deuren dicht, muziek uit, kinderen en honden even aan de kant, je adem inhouden of goon je vingers in je oren stoppen.

Maar dat helpt eigenlijk allemaal niks. Want het komt in de verste verte niet in de buurt van wat ik in Noorwegen hoorde. Namelijk niks. He-le-maal niks. Ik had nog nooit niks gehoord.

Okee, in Oslo hoor je vanalles en af en toe waait het geluid van blatende schapen, een koeiebel of een waterval jouw kant op, maar verder heerste er absolute stilte. Daar waar ik de afgelopen dagen verbleef (het dorpje Storli telt maar lieft 8 inwoners) is de dichtsbijzijnde bebouwde kom 43km ver weg en voor de dichtsbijzijnde winkel hoefde je 'maar' 20 km bergopwaarts te fietsen.

Tel daar bij op besneeuwde bergtoppen, klaterende watervalletjes, diepblauwe meren, uitgestrekte wouden (want het woord bos is een belediging), een zeer gastvrije bevolking die ook nog eens redelijk goed Engels spreekt, prettige temperaturen en voedzaam eten en u begrijpt dat ik me de afgelopen dagen wel vermaakt heb. En oh ja, er moest natuurlijk ook nog een beetje gewerkt worden. Maar toch...

Zucht!



Ik ben op Noorwegen.

Dan weet u dat.