Ik heb verder niks tegen serieuze muziekliefhebbers. Ik vind het best wel goed als iemand serieus van muziek houdt. En ik hou zelf ook eigenlijk best wel serieus van muziek. Echt.
Maar echte serieuze muziekliefhebbers zijn mij vaak net iets te serieus. Zelfs als er geen reden toe is. Ik vind dat serieuze muziekliefhebbers maar es een beetje moeten ontspannen.

Zo was ik gisteren bij een concert. Het was Clem Snide in Paradiso. Nou heeft niet iedereen van dat bandje gehoord en dat is ook helemaal niet erg. Dat kan gebeuren. Gevolg is wel dat er niet zo heel erg veel mensen kwamen kijken naar Clem Snide in Paradiso. De kleine zaal was groot genoeg.
Om stipt 20.00 begon het. De vier mannetjes van Clem Snide kwamen het podiumpje op en W. en ik stootten elkaar aan. Dat ze allemaal zo'n gek pak met een hert erop aanhadden (zie hier voor ook)! Vonden wij geestig.
Nog geestiger was dat allevier de bandleden vervolgens totaal op hun eigen planeet met hun instrument aan de gang gingen. Het klonk wel leuk, daar niet van. Maar het zag er ook nogal komisch uit. Vonden wij.
Dat moesten wij natuurlijk ook veelvuldig aan elkaar melden. Dat het best wel een stelletje autisten leek daar op het podium. En dat die rare slungelige zanger best grappige dingen zei.

Maar het overgrote deel van het publiek reageerde eigenlijk helemaal niet op die opmerkingen. Of op het hysterische dansje. Zelfs niet toen er eentje met z'n tanden banjo ging spelen, kwam er geen massale reactie. Na elk nummer werd er netjes geklapt met hier en daar een ingetogen woehoe. Verder was het doodstil. Er werd zelfs een paar keer sssht! geroepen toen er na een nummer wat geroezemoes bleef hangen. En ik zag ook helemaal niemand lachen.
Dat was het allerraarst. Ik dacht dat naar een concert gaan juist als leuk bedoeld was.

Ik maakte daaruit op dat we te maken hadden met een publiek van serieuze muziekliefhebbers. Van die mensen die elk gebruik van elke snaar afzonderlijk willen analyseren. En dat dan achteraf op allerlei internetfora gaan evalueren. Van die figuren die echt elk nieuw bandje al jaaaaren geleden ontdekt hadden en op je neerkijken als jij nu net even niet helemaal into The Dinges, The Huppelepup en The Weetikveelhoezeheten bent. Van die personen die het maar belachelijk vinden dat je niet elke b-kant van elke illegaal uitgebrachte singel van elke grootheid uit de jaren 60 niet kent. Dezelfde mensen waarvan je niet van Ben Folds en Guus Meeuwis tegelijk mag houden. Zij die natuurlijk bij dat ene legendarische concert van Nirvana-voordat-ze-waren-doorgebroken waren en dat te pas en te onpas nog even uit de doeken moeten doen. Van die types voor wie je eigenlijk, als ze op de thee komen, van te voren al je plaatjes van acda en demunnik zou willen verstoppen in een diep donker hoekje omdat je geen zin hebt om weeeer dezelfde oeverloze discussie over commerciele rotzooi aan te gaan. Van die..die..die..serieuze muziekliefhebbers!

Eigenlijk heb ik het verkeerd gezegd aan het begin van dit stukje. Ik heb stiekem wel iets tegen serieuze muziekliefhebbers. Zeker die gisteren bij Clem Snide in paradiso waren. Ze zitten mij namelijk in de weg. Met hun oeverloze geouwehoer en interressantdoenerij. Met zogenaamde kennis over wat hot is en wat echt niet kan. Serieuze muziekliefhebbers moeten maar in hun eigen tijd en ruimte muziek gaan liefhebben. Ver weg van mij. En met een koptelefoon op. Want ze slaan door in hun liefde. En ze gunnen anderen hun liefde voor muziek niet.
Serieuze muziekliefhebbbers zijn stom!