Voor het archief was ik nog even vergeten te melden dat ik donderdag bij Wim Helsen was. Wim Helsen is een gehypte Belg. Helaas kan ik niet eens zeggen dat ik meedeed met de hype want ik kocht de kaartjes voor zijn voorstelling al in augustus. Toen had nog niemand van Wim Helsen gehoord. Wij ook niet. We kozen zijn voorstelling puur op de omschrijving. En het plaatje uiteraard.

Omdat er maar één kan winnen, won Wim Helsen in 2002 het Leids Cabaret Festival niet. Wellicht iets te buitenbenig voor de jury, maar zeker niet voor pers en publiek dat zich stom van verbazing en slap van het lachen door deze Vlaamse rasverteller in laat pakken. Helsen, dresscode: kostuum en ijsmuts, is een absurdist van het soort dat vooral in België gebakken wordt. Een taalkunstenaar wiens logica, hoewel volkomen individueel bepaald (lees: volkomen vermafketeld), zo onweerlegbaar overkomt dat het lijkt alsof niet hij, maar zijn toehoorders mesjokke zijn. Volg zijn verontrustende monoloog over een hobbyist en diens levenswerk -het distribueren van soep met gehaktlettertjes onder mevrouwen bij bushaltes- en het begrip eenzaamheid krijgt opnieuw betekenis. Laat je bij de kladden grijpen door zijn aanleidingloze woede aanvallen, proef zijn gecamoufleerde maatschappijkritiek en de hele normen-en-waardendiscussie kan over. Belachelijk inderdaad.

Taalkunstenaar. Slap van het lachen. Aanleidingloze woedeaanvallen. Ja, daar houden wij wel van. Dat wilden wij wel es zien. En een Belg. Da's altijd lollig natuurlijk, (har har). Afijn. De kaartjes hadden we. We zouden wel zien, april is nog ver weg in augustus.
Maar naar mate de dag van de voorstelling naderde, hoorden we in de media steeds meer van Wim Helsen. Hij zou ge-wel-dig zijn. Youp van het Hek had hem zelfs 'mijn mogelijke opvolger' genoemd. Dat vind ik persoonlijk geen echte aanprijzing. Maar toch. De verwachtingen raakten bijna hooggespannen.

Eenmaal zelf vanuit rood pluche gezien bleek Helsen een soort Vlaamse kruising tussen Hans Teeuwen en Lebbis. Nou hou ik eigenlijk niet meer zo heel erg van het werk van Hans Teeuwen; ik kan nooit zo heel veel met zijn absurde klankdingesen en hij doorspekt zijn voorstellingen naar mijn smaak teveel met platte seksgrappen, waar dan heel veel mensen dan heel hard om moeten lachen. Waarschijnlijk omdat ze de woorden zelf niet uit durven te spreken ofzo. Vind ik jammer. Want hij kan heus wel iets, verder, die Teeuwen (huhuhuh)
Maar ik hou dus wel heel erg van Lebbis (u zag vast vanavond ook wel zijn fantastische voorstelling 'Vuur'. Zo niet; your loss hoor:)) Naast het feit dat hij van elke zijsprong in zijn verhaal een andere en daarop nog weer een andere zijsprong weet te maken, vind ik vooral zijn kwaaie monologen vaak briljant. Lebbis schreeuwt. Want Lebbis is boos. En schreeuwen, dat doet Wim Helsen dus ook. Maar in tegenstelling tot Lebbis is hij niet boos. Zoals hij zelf in zijn voorstelling: IK BEN NIET KWAAD!! IK HOU GEWOON VAN ROEPEN!! HET IS MIJN HOBBIE! HOBBIE HOBBIE! (ja, het is echt alleen grappig als je er zelf bij bent). Maar goed. We dwalen af.
Helsen is volgens mij het absurdisme van Teeuwen, de monologen en de zijsprongetjes van Lebbis en dan natuurlijk ook nog wat goed vertelde verhaaltjes van zichzelf. Wim Helsen krijgt van mij een 8. 'De 11 euro wel waard', zou hij waarschijnlijk zelf concluderen.
En de rest van de avond neurieden wij 'Fernando' van ABBF.

Maar omdat Wim Helsen dus een hype is, zat ie vanavond bij Barend en van Dorp. Nieuws van de dag en bladieblababbeldebabbel. Over waar de voorstelling over gaat, of ie zich met muts anders voelt dan zonder, het verschil in humor tussen Belgie en Nederland. Enzoverder. En ja. Voor 'de mensen thuis, die hem niet kennen' werd dan ook nog een minuut uit de voorstelling getoond.
Maar wat heeft de redactie van BvD uit de voorstelling van een uur en 20 minuten gehaald? Juist. Precies dat Hans Teeuwen-achtige stukje. Dat ene gedichtje met geneuzel over kut en beffen en neuken en dat soort gelul. Pff. Kansloos.
En dan ook nog aan de wat verbouwereerde cabaretier zelf durven vragen; "Dit is toch wel representatief voor jouw voorstelling, he?" Waarop de arme man alleen nog maar kon zeggen "Eh ja hoor." Niks geen mooi verteld verhaaltje of loeiharde monoloog. Goon een platte seksgrap kan het Nederlandse publiek krijgen.
Ik vind het zielig. Maar ja.
Wel volle zalen, strax.
Moefie moefie hoor, Wim Helsen.