We gingen naar de film.
Het was een film met A Fine Looking Man erin en het speelde nog in New York ook. Prima recept voor anderhalf uur in rood pluche. Vind ik.

De film die we zagen heet Alfie (een remake van de klassieker met Michael Caine uit 1966) . Ik persoonlijk vind Alfie niet echt een sexy naam. Een beetje een nerd-naam eigenlijk. Een naam voor jongens met een verkeerde trui aan. Dus dan is het wel gek dat de film gaat over een goedgeklede jongeman die zoveel mogelijk vrouwen aan de haak probeert te slaan. En daar heel erg succesvol in is ook nog. Maar dat geeft niet. Want Alfie wordt gespeeld door Jude Law. (proef die naam even; Juuuuude Lawwww! Dat klinkt pas veelbelovend! yeah.) En deze Jude Law is wel een heel aannemelijke casanova. Met die ogen. En dat lijf. En dat lachje. Enzo.

Afijn. Focus. Die Alfie is dus goon eigenlijk een regelrechte sloerie. Een slettebak zogezegd. Nou heb ik op zich in het algemeen niet echt iets tegen sloeries, als ze er maar meteen voor uitkomen dat ze sloerie zijn. Maar de moraal van dit verhaaltje leert daarentegen dat sletterig gedrag nooit ongestraft kan blijven. Rondsloeren is fout! Dus terwijl Alfie aan het begin van de film de vrouwen nog van zich af moet slaan en een luxe leventje leidt waarin ie alles voor elkaar heeft, is ie aan het eind van de film zielig, eenzaam en in de war.
Net goed. Vonden wij.

En dat is toch eigenlijk wel een beetje raar. Want je hoort gaandeweg een film natuurlijk wel symphatie op te brengen voor de hoofdpersoon. Dat je, zo ergens vlak voor de pauze, het gevoel krijgt van: 'ahhh toch best zielig zeg, en hij bedoelt het niet kwaad en hij wilde toch niemand expres kwetsen'. Ik denk dat dat ook de bedoeling was van de film. Maar dat gebeurde bij mij dus niet.
En ik vind dan: als chickflick (en zo was ie wel bij mij aangekondigd: als meisjesfilm ala Bridget Jones, Love Actually en dat soort titels) is Alfie dus een beetje mislukt, als je het mij vraagt.

Want meisjes willen helemaal niet dat jongens in iedere scene met minstens 2 meisjes het bed induiken om ze vervolgens op een lullige manier te dumpen wegens a bad case of bindingsangst. Daar houden wij namelijk niet zo heel erg van. Wij houden er ook niet van als een man er een zootje van maakt en dan vervolgens net doet of ie geen idee heeft waar al het gedoe vandaan is gekomen. En wij vinden trouwens ook dat hufterig gedrag niet goed te maken is met een bosje bloemen. Ook al zijn de bloemen een voor een zelf uitgekozen en niet van de bezinepomp. Alfie deed ook niet echt zijn best om symphatiek voor de dag te komen verder.

Maar! Gelukkig voor Alfie heeft Jude Law z'n hoofd mee. En dat lijf. En die ogen. En dat lachje. Enzo. Dat vergoedt natuurlijk een hele hoop, kwa chickflick. Dat maakt dat je niet na een kwartier al hardop fluisterend je verontwaardiging over dat lompe gedrag zit uit te spreken. Of goon de zaal uitloopt. Dan neem je dat rondsloeren voor kennisgeving aan en snap je best wel dat al die meisjes in die kansloze praatjes trappen.

En in het dagelijks leven is Jude Law natuurlijk een hele brave huispapa.
Dat ook.







(Zo. das weer es wat anders dan het overal in vrouwelijk logland verspreide bericht dat Brad Pitt na 7 lange, lange jaren weer available is. Alhoewel het op zich een aanlokkelijk idee is om met dit ondankszijnleeftijdfijne hapje een liefdesbeebie te maken (want jen wilde niet, toch?), sla ik deze ronde even over. Heb het zo al druk genoeg, dankuvoorhetaanbod.)