Van achter uit de tram klinkt heel hard "ja daar mag ik me sekor helemaal niet mee bemoejon?"
De uitspraak komt van een heel erg grote tramconducteur wiens wieg, hoewel zijn uiterlijk heel anders doet vermoeden, niet echt in de bossen bij Paramaribo stond. Waarom praten tramconducteurs eigenlijk altijd zo plat Amsterdams?
Denk ik nog.
Afijn.
Hij zegt het tegen een meisje met een rood opgezet gezicht dat verwoed in haar ogen wrijft. Dikke tranen rollen over haar wangen. "Ja. Het is de stress, die moet er even uit," vang ik op.

De conducteur is uit zijn hokje gekomen en klopt het huilende meisje bemoedigend op haar schouder. Iets te hard, ze schokt ervan. Een stuk minder luidruchtig legt ze uit wat er aan de hand is en ik hoor hem instemmend brommen. Ze zitten net te ver van me af om te kunnen volgen wat er nou psies loos is, maar ik bedenk er zo mijn eigen verhaal bij. Wat moet je anders in de tram.

Als er bij de volgende halte nieuwe passagiers instappen, verdwijnt de conducteur in zijn hokje en babbelt er weer vrolijk op los. Even later staat het nog nasniffende meisje op en met een 'dankjewelhe!" naar de conducteur stapt ze uit. En dan, terwijl de tram langsrijdt, zie ik pas haar buik. Dik 8 maanden, zo niet 9, schat ik met mijn lekenblik.
Oh. Dan waren het vast hormonen. Niks aan de hand. Gedoe zeg, dat zwanger zijn. Dacht ik.
Maar dan hoor ik de conducteur weer. "Sielug he. Soon wijffie. Hoogzwanger en dan ook nog overvallen," zegt ie tegen niemand en iedereen.
Opeens vind ik mezelf een kutwijf. Ook meteen denken dat iemand zich aanstelt. Huilend in de tram en alles. Echt wel zielig voor zo'n meisje. En dan krijgt ze ook nog een kind. Dacht ik.

"Tja. Dat hoort nou eenmaal bij zwanger zijn," zegt een oudere dame tegenover me. "Wat er in gaat, moet er ook weer uit."
Oh. Dacht ik. BEvallen. Niet OVERvallen.
Aanstelster.

Ik denk dat ik vandaag voor de zekerheid goon maar helemaal niks meer denk.