Deze maand is het psies een jaar geleden dat ik mijn rijbewijs haalde.
Niet veel later kocht ik daar een auto bij. Een vuurrode Nissan Micra.
Niet omdat ik nou altijd zo graag een klein, rood autootje wilde hebben, maar deze kwam op mijn pad. En nadat ik mijn aversie tegen rode auto's had laten varen was ik eigenlijk behoorlijk blij met mijn Aardbei.
Waarom ie ineens aardbei heet is mij zelf ook een beetje onduidelijk, want hij heeft geeneens een aardbeienkleur. Waarschijnlijk heeft een of andere kleurenblinde onverlaat em ooit zo genoemd toen ik even niet oplette -of kwalijker; toen ik er niet bij was!- en nu is ie gedoemd om tot in de eeuwigheid aardbei te zijn.
Tis niet anders.

Anyway, ik had dus bedacht dat ik dan op 22 februari heel trots ging melden dat ik een jaar schadevrij gereden had. Maar ehm. Dat kan dus niet.
Van de week gebeurde er namelijk dit.



Juist. Dat is dus niet schadevrij nee.
Hoe heeft dit vreselijke ongeluk, met 11,5 maand nergens tegenrijden op de teller, nou precies plaats kunnen vinden vraagt u zich af.
Nou, dat ging ongeveer zo.

Er was nog maar 1 parkeerplaatsje over op het parkeerdek. Psies tussen een dikke bak en een grote betonnen paal. No-ones favorite parkingspace, zeg maar. En de dikke bak stond ook nog eens over het lijntje wat aangeeft waar zijn parkeervakje ophoudt en de volgende begint. Aso.
Ik wou daar dus eigenlijk helemaal niet staan want ik ben al niet zo'n held bij inparkeren en het was sowieso al helemaal niet de beste dag van mijn leven die dag. Vanwege een incident eerder die middag was ik ook nog eens hevig in gedachten verzonken en niet echt in staat mij volledig op mijn de kunst van het sturen te concentreren.

Zo goed en kwaad als het ging draaide ik de Aardbei dus met een zo'n ruim mogelijke bocht het vak in. Toch had ik de indruk dat ik te dicht op de dikke bak zat. En natuurlijk wilde ik koste wat kost voorkomen dat ik dat ding zou raken. Die zag er namelijk best wel duur uit. Dus ik stak nog wat heen en weer en vond het er best wel strak uitzien. Ik stapte uit en ging de dingen doen waar ik voor gekomen was.

Toen ik daar een paar uur later mee klaar was, leek het parkeerdek vrijwel uiotgestorven. Mijn aardbei stond er naturlijk nog. Ik probeerde, zoals gewoonlijk soepeltjes, weg te rijden maar merkte dat dat niet zo makkelijk ging.
Want hoe ik het psies voor elkaar had gekregen is mij ook een raadsel (nog steeds gepreoccupeerd), maar in mijn ijver om zo ver mogelijk van die dure bak te blijven had ik de aardbei strak tegen de grote betonnen paal gezet. Geen krasje gehoord.
Oh.
Kut.

Om de gedane schade nog enigzins te beperken zou het makkelijkste zijn geweest om naar voren te rijden, weg van de paal. Maar ja. Daar stond dan net een fietsenrek. Vastgenageld aan de grond.
Na wat vruchteloos heen en weer gesteek op de vierkante milimeter en waarschijnlijk onherstelbaar littekens te hebben toegevoegd kon ik maar tot 1 conclusie komen.
Hier moest hulp bij komen.

Ik snelde naar binnen en tikte collega C. op de schouder, die meteen polshoogte kwam nemen. Maar haar scherpe blik kon ook niets aan de situatie veranderen.
Ook zijn kwam tot dezelfde conclusie; De enige manier om de Aardbei schadeloos uit zijn benarde positie te kunnen krijgen, was zijn kont een klein stukje naar rechts verplaatsten.
Het was duidelijk; hier moesten mannen aan te pas komen.

C. belde een nummer en ineens kwamen er uit 3 verschillende deuren mannen gerend. Want als mannen een kans ruiken om een hulpeloos meisje met auto uit de bardn te helpen dan breekt er kennelijk een soort oerinstinct los. Ofzo.
Binnen een mum van tijd en wat ho-ja-naar-links-draaiendraaiendraaien-ja-ho! hadden ze met zn 5 en de Aardbei uit de gevarenzone gedraaid.
Hoera.

Dus.
Even ter verdediging van mezelf: technisch gezien heb ik natuurlijk wel schadevrij gereden. Want ik was niet echt aan het rijden toen de schade werd opgelopen. Dus dat steek ik maar goon ff in mijn zak dan.
Helaas moet de Aardbei voortaan wel met een paar littekens door het leven en over de weg.
Ik hoop maar niet dat ie heel ijdel is.
En anders. Nou ja. Toe maar.
Littekens slijten en zijn in ieder geval een teken dat je geleefd hebt.
En we leven nog lang & gelukkig, de Aardbei and me.