We gingen dus naar Daniel Samkalden. Die zou namelijk de nieuwe kleinkunstbelofte zijn. De hit van het theaterseizoen. En meer van dat soort superlatieven en ophemelings.
Vers afgestudeerd aan de kleinekunstacademie, wil hij door de 'pers' toch liever geen cabaretier genoemd worden, maar singer/songwriter ofzo.Terwijl wij heus wel weten dat kleinkunst cabaret betekent, ha!
Dus wij togen naar het wereldvermaarde theater De Meerse in Hoofddorp (niet te verwarren met de Meervaart, kwam ik gelukkig op tijd achter). Ik had al es vaker singer/songwriters ( zelfs heus ook wel eens andere muzikanten) in het theater gezien, dus verwachtte een avond met leuke liedjes en misschien een gebbetje her en der.

Maar dat was niet wat we kregen. Er was namelijk weinig echt leuk aan Daniel Samkalden. Daniel Samkalden is pas 27 maar draagt een beetje het leed van de wereld op zijn rug. Daniel Samkalden heeft een beetje een kutleven. In de liefde zit het em ook niet mee. Hij brengt zeer ouderwetse kleinkunst en eigenlijk vind ik dat saai. Kwam ik maar weer eens achter. Daniel Samkalden is een soort Wim Sonneveld in Winston Gerstanoblablawitz-verpakking. En dat lust ik niet.

Gelukkig moesten we wel 1x heel hard lachen. Maar daar kon Daniel Samkalden ook niks aan doen. Dat was vast zijn bedoeling niet, als niet-cabaretier zijnde. Hij is tenslotte een serieuze singer/songwriter en dan kan er natuurlijk niet gelachen worden! maar goed, het was 1 seconde nadat het licht was aangegaan en Daniel Samkalden had zijn laatste applausje had aangenomen. Ergens tijdens de voorstelling had hij een verhaaltje over ' Tis Weer Voorbij Die Mooie Zomer' U weetwel. Van Gerard C.
Het bewuste nummer begint met een soort meisjeskoortje dat, a la les Poppies ofzo, lalalalalaaaalaaaaa zingt. Nou, en dat werd psies ingestart toen wij met zwaar gemoed de zaal probeerden te verlaten. Het lalalalaaaaaa was zo niet op zn plaats daar, dat S. en ik in keihard lachen uitbarstten. Tegelijk. En verder niemand. Dus.

Na dit enorme Paul van Vlietmoment vonden wij dat onze cultuurbehoefte van die avond voor geen meter naar tevreden vervuld was. Gelukkig herinnerde ik mij exact op dat moment dat ik al weken op diverse virtuele plaatsen gestalked was door de boodschap dat Ben Folds Revive dezelfde avond in de buurt zou komen spelen.
Revive dus. Niet Five, nee. As if ik anders naar ene onbeduidende Daniel S. zou gaan kijken als held Ben in de buurt was. Tsk.
Afijn, wij naar Pakhuis Wilhelmina.
En, mazzelaars als we waren, ze waren net begonnen!

We hadden natuurlijk van te voren wel even besproken wat we van een Ben Folds coverband vonden. Dat kon namelijk nog wel eens heel erg tegen gaan vallen als je Tha Real Thing al es aan het werk hebt gezien en vooral gehoord. Maar we besloten dat het in ieder geval in het voordeel van de Revivejongens zou werken dat we net iets heel saais gezien hadden.

Dus of het nou aan die positieve instelling lag of dat het goon zo was; wij vonden ze best wel ok, die Ben Folds Revive. Nee, natuurlijk zingt die zanger helemaal niet zoals Ben. En ziet het er wel een beetje gek dat ie verder geen instrument bespeelt, ging de pianospeler ook helemaaal niet de hele tijd staan net zoals Ben, keek de bassist naar mijn gevoel net iets te blij terwijl de echte bassplayer juist altijd heel cool kijkt en zong de drummer een verkeerd couplet van Careless Whisper, wat trouwens sowieso geeneens een lied van Ben is (en ik ook heus wel weet dat ie dat zelf gecovered heeft, maar dat wil tonnie zeggen dat iedereen dat maar meteen ook moet doen?). Maar het was wel leuk om de ben liedjes weer een keer live te horen, en nog best wel goed ook.
Dus toen hadden we alsnog een leuke avond.



Nou.
En toen ging ik maandag ook nog naar Rigter Live.
Daar waren, in plaats van Ben Folds- of Wim Sonneveld-wannabes, echte bands.
Die trouwens ook niet alleen maar hun eigen liedjes speelden, maar dat terzijde.
want dit stukje is al best heul lang dus daar kan ik dan later wel weer over uitweiden.
Enzo.