Mijn weblog

Trotsch (beetje, alsnog)

Claire
05/06/2002 | 22:02 uur
in de categorie De wereld volgens

 


In september 1994 ging ik voor de tweede keer studeren. De eerste studie was op niets uitgelopen en deze keer beproefde ik mijn geluk in de richting journalistiek. Dat eerste jaar werd ingeluid door een soortement kennismakingskamp, ergens langs de Belgische grens. De bedoeling daarvan was dat de eerstejaars op de fiets naar de kamplokatie gingen en elkaar tijdens dat reisje beter leerden kennen door middel van fijne spelletjes & opdrachten.

Ik was op dat moment minstens drie jaar ouder dan de gemiddelde medestudent, die vers uit de middelbare schoolbanken leek te komen en vastbesloten was er een ?dolle studentijd? van te maken. Een wereld van verschil met de insteek waarmee ik naar Tilburg was gekomen, namelijk een papiertje halen en wegwezen. Niks geen barhangen, vrienden voor het leven opdoen en tentamens overslaan. Ik lustte geen bier (nog steeds niet), had thuis al genoeg vrienden en meneer Ritzen had bepaald dat ik alle tentamens binnen 4 jaar met goed gevolg moest afleggen.

Misschien was het die visie op ?studentenleven ?dat we het meteen met elkaar konden vinden. Misschien kwam het doordat we het grootste gedeelte van die andere eerstejaarsstudenten maar losers vonden. Of dat we alledrie heel verschillend in het leven stonden maar toch over een hoop dingen hetzelfde dachten. Waarschijnlijk had het feit dat B. en ik uit dezelfde stad kwamen of dat er tussen M. en B. vanaf dag 1 behoorlijk wat vonken heen en weer vlogen, ook wat mee te maken. Maar feit is dat B., M. en ik elkaar vonden tijdens die barre fietstocht door de stromende regen en dat we elkaar de rest van onze studietijd niet meer uit het oog verloren.

We werden tot onze grote teleurstelling alledrie in een andere klas ingedeeld en in het derde jaar ik koos ook nog eens een andere richting (tv) dan M. en B.(schrijvende pers). Dat mocht onze pret niet drukken. In de vier jaar die volgden bleven we elkaar tussen de lessen door en na ? schooltijd? opzoeken. En ondertussen gebeurde er een hele hoop. Verkeringen gingen aan en weer uit, we liepen stages, B. kwam bij mij in het gebouw wonen, M. kreeg te maken met zeer treurige familieomstandigheden maar ook lovende kritieken op haar stukken in een bekend weekblad. En toen was het 4 jaar later en kregen we eigenlijk zomaar ineens een diploma.

Ik verhuisde naar de hoofdstad om een baantje bij ? de teevee? te zoeken. M. volgde me niet lang daarna en ging free-lancen bij het weekblad en B. bleef achter in Brabant als verslaggever bij de plaatselijke krant. De verrichtingen van M. kon ik makkelijk volgen en iedere keer als haar naam in het blad verscheen voelde ik altijd een beetje trots. Mijn vriendinnetje die zulke mooie stukken schreef! Omdat we niet zo ver van elkaar woonden, zagen we ekaar nog geregeld, maar toen ik naar U. verhuisde en we het allebei nog drukker kregen met onze ?carrieres? werd het wat minder. En hoewel ik toch regelmatig in brabant kwam om familie en vrienden op te zoeken, vernam ik van B. ik al helemaal veel te weinig.

Totdat ik vorige maand M. weer eens aan de telefoon had. Ze zei dat ze een afspraak met B. had. En zo zaten wij twee weken later alledrie aan haar keukentafel aan en praatten alsof er niet 3 jaar tussen had gezeten. We storten ons in het hoofdstedlijk nachtleven en B. en M. werden ouderwets dronken. We pakten de draad gewoon weer op waar ie ons was ontglipt bij de diploma-uitreiking. En eigenlijk waren we daar zelf nog het meest verbaasd over.

Wat moet u als lezer nu met dit langdradige, licht sentimentele postje? Dat zit zo. Ik kwam daarnet bij Punkey een eerder deze week geplaatst linkje tegen met de intrigerende titel : Hoe groot ook de nevel, kijk verder dan haar gevel. Dat leek me wel een lollige titel voor een boek, dus ik klikte eens fijn door. Maar in plaats van de verwachte boekrecensie (excuseer mijn naïviteit) kwam ik terecht bij een column van de hand van B. En wat voor column! Bijzonder geestig en precies zoals B. is. Ik hoorde em bij wijze van spreke de tekst zelf hardop voorlezen.

Tot mijn vreugde bleek hij deze, deze en deze geschreven te hebben (en er zijn er nog meer maar het archief was ff stuk ofzo). Ik gloei nu alsnog voor hem ook beetje van trots. En ik vind dat ie maar een log moet beginnen. Blijf ik tenminste een beetje op de hoogte.

Dusch.

Reacties op Trotsch (beetje, alsnog)

charlotte 06/06/2002 | 11:04 uur
hee, grappig, jij studeerde aan de ajv toen ik er ook studeerde, alleen ben ik twee jaar eerder begonnen (vers uit de middelbare schoolbanken en vastbesloten er een ?dolle studentijd? van te maken - dat laatste is overigens wel een beetje mislukt...)
 
Plaats jouw reactie