Logsgewijs is het nog best ingewikkeld; twee uitjes op 1 avond. Want waar begin je met vertellen? Goon bij het begin maar. Is voor iedereen het overzichtelijkste. Moeilijkheid is dat door het tweede uitje de herinnering aan het eerste evenement een beetje vervaagd. Maar toe maar. Ik was namelijk eerst bij het porgramma De Ware Liefde van Eric van Sauers . Eric is grappig. Hij praat wel alsof ie halfdronken is en alsof er na iedere 3 woorden. een punt. zou. moeten staan. Staccato, zeg maar, maar dat maakt het ook wel grappig. Het heeft geen enkele zin om hier grapjes te gaan herhalen dus eigenlijk ben ik snel klaar met het verslaan van het uitje naar Eric. Behalve dan dat ik erg moest lachen toen hij ging zingen en dat ik de enige in de zaal was. Leek wel. Want Eric kan helemaal niet zingen. Dat is niet erg, hij heeft weer andere features. Want iedere keer als ik hem op een podium zie staan, raak ik nogal onder de indruk van de fysieke verschijning van de man. En dat is eigenlijk nogal onnatuurlijk. Cabaretiers en stand-upcomedians moeten goon onoogelijke, onaatrekkelijke mannetjes zijn. Dan word je tenminste niet afgeleid. Vind ik.
(poging om een foto te maken van het gezellige décor van De Ware Liefde mislukte jammerlijk wegens het feit dat ik bang ben voor de Kleine Komedie Akela en alsdus geen flits durfde aan te zetten)
Lachen was het trouwens ook bij het tweede uitje van de avond. (goed bruggetje, claver!) De langverwachte live-uitvoering van de Holland-America lijn . Dat lachen had niet veel te maken met de grapjes die er werden gemaakt (die waren er wel, maar niet zo hilarisch dat de tranen er van over m?n wangen liepen..iets dat wel..afijn) maar met de verschijning van de drummer wiens naam ik niet weet en ook niet ga opzoeken omdat ik vrees dat ik dan terugvind dat ie het jonge neefje van bassie & adriaan is. Ofzo. Drummers zijn in mijn wereld meestal ietswat zwijgzame, woeste mannen. Maar dit was een blij, hooggeblondeerd type en hij werkte aldus een hele poos mijn lachspieren. Mijn chaperonne heeft een kwartier verbeten en bijna geluidloos in haar trui zitten sniffen. En niet omdat er een gevoelig liedje werd gespeeld. Niet zo heel erg handig als je op rij 3 zit. Wij gaan nooit meer vooraan zitten.
Ennieweej. Goede wijn behoeft geen extra krans en mijn bewondering van meer jack hoef ik niet nog eens uit de doeken te doen. Dan was er nog meneer Giessen. Die deed zijn best op de bas en had het erg naar zijn zin. Ik ben vast een sentimentel fool dat ik het schattig vind als een man z'n best doet een liedje voor een vrouw te schrijven en dan ook nog op een podium te zingen, terwijl hij zelf ook heus wel weet dat ie niet zingen kan. (of hoe zou jerney kaagman dat aardig gezegd hebben?). Er waren ook mensen die daar anders over dachten, Maar ach. Verder nog even een eervolle vermelding voor het koiboinummer Jippiejajee (nee, niet die) dat als de wiedeweerga op een plaat moet komen omdat het geweldig is. Dusch.
Concluderend, afrondend en kortomtechnischgezien kan ik melden dat ik een erg fijne avond had.
Ik bedacht me trouwens daar in dat rode pluche dat ik vorig jaar aan de vooravond van carnaval ook al naar meneer poels live luisterde. Dat is geen toeval meer. Dat is een teken. Aldus stop ik een knalroze panty in mn koffer en ga ik naar het zonnige zuiden. Tot woendag ofzo.