Ten eerste even dit.
Graag een minuut (of meer als u de behoefte voelt) stilte voor een overledene.
Ik heb namelijk gisteren vrij plotseling afscheid moeten nemen van mijn dierbare metgezel iPod. Of k-Pod, zoals iemand het meteen weer dolkomisch en zonder enige betuigenis van medeleven wist te verwoorden.
Want ineens, zomaar zonder verklaring of aankonding was mn allerliefste, speciaal voor mij vanuit NYC geimporteerde iPodje dood.
Even aansluiten op de computer van een ander, wat nummertjes eropzettten en poef!
Dood. Niks geen herstel of reset of iets van dat soort. Het enige wat er nog te zien bleek, was de tekst www.apple.com/ipod/support.
Ja. Dat snapte ik zelf ook wel.

Dus ik naar de MacStore die gelukkig op schuifelafstand van mn nieuwe taakje zit.
De Applejongen hield mn podje als een telefoon bij zn oor en zei zonder aarzelen of vragen 'Ja, die moeten we innemen'.
Oh. Ok.
Nou had ik wel eens van mensen gehoord dat als ze iets terugstuurden naar de boomgaard waar de apples groeien, er zomaar maanden, jaren overheen konden gaan. Dus wilde ik bevend weten; 'wanneer denk je dat ie ongeveer weer klaar is?'
Nou, dat duurde een week, hooguit 2 weken volgens de appeljongen. En dan kreeg een nieuwe. Krasvrij enzo.
Oh?
Bleek ik nog binnen de garantieperiode te zijn. En dat betekent een gloednieuwe iPod in ontvangst nemen.
Dat was dus een meevaller. (vooral voor R. gok ik, want die had em in principe vermoord in the first place:))

Vervangende apparatuur bleek aldus niet het grootste euvel te zijn bij de dood van mijn broodnodige muzikale kleinood. Want met het overlijden van het mechaniek, gingen -uiterdaarf- ook een stuk of 3000 zorgvuldig geselecteerde muzikale hoogetpunten verloren. Zomaar opgelost in het niets.
En nee, die stonden niet keurig in het gelid in mijn iTunes nee. Want als ik muziek op mn iBookie laadt, gooi ik het op de iPod en dan van mn computer af. Omdat ik niet alles dubbel mee wil zeulen. Dat vind ik ballast.

Ik moest dus als de wiedeweerga een stuk of 250 cd's opnieuw invoeren (ditmaal op een extrene hardeschijf, want ik leer heus wel eens van mijn eigenwijze koppigheid dankuvriendelijk). Plaatje voor plaatje. En ja, als de wiedeweerga dus. Want ik vier binnenkort een feestje en dan dient er een fatsoenlijke playlist aanwezig te zijn.
Dat ben ik dus al 2 avonden aan een stuk mee bezig. Plaatje van plank, hoesje open, cd eruit, cd in iBook, importeren, sigaretje roken, thee drinken, pling horen, cd er weer uit, cd in doosje, doosje dicht, volgende. Etcetera, etcetera, etcetera. En etcetera.

Ik zat helemaal in de kathatonische inlaadmodus toen ik ineens in een hoesje van Whiskeytown een bonnetje van een winkel vond. Kroese in Arnhem.
Nou koop ik wel vaker een plaatje ergens anders dan in mijn woonplaats, want het is leuk als je em draait dat je dan nog weet waar je em gekocht hebt.
Maar ik kon me niet herinneren deze cd gekocht te hebben in Arnhem.
Sterker, ik dacht dat ik em in NY (alweer? jaha alweer) gekocht had. Maar er stond 30 september 2005 op. En ik was psies week ervoor in NY. Niet in Arnhem dus.
En kon me ook niet herinneren wat ik dan wel op die bewuste datum in 2005 in Arnhem te zoeken had gehad.
Normaal gesproken biedt mijn log dan uitkomst, maar die liet me deze keer volledig in de steek. Geen enkele clue.

Dus.
Niet alleen ben ik nu bezig met het nachtenlang inladen van cd's, ook houdt mij nu de vraag wat ik in Arnhem deed op 30 september 2005 uit mijn slaap.
Op zich een mooie combinatie van factoren, maar u weet meteen weer waarom ik zo weinig log de laatste tijd.
Ik heb ook zo'n verskrikkelijk spannend leven.