Tien jaar hebben sommige mensen er op moeten wachten. Ik zelf toch zeker 6.
Waarvan het laatste half uurtje en het doorstaan van 'In The Air Tonight' (but seriously!!) misschien wel het zwaartste waren.
Maar het was het natuurlijk allemaal meer dan waard.
Ben kwam, zag en won Paradiso.
Niet op zn sloffen, maar met blote voeten, hij speelde zelfs met zijn tenen.
Letterlijk.
Natuurlijk kan ik in superlatieven verhalen van die vette synthesizer die we ongetwijfeld op een volgend eplaat gaan terughoren, de pleistertjes rond zijn vingers, dat het koor in Not The Same nergens meer op zijn plek kan zijn dan in de voormalige kerk Paradiso, hoe lekker die bassist Jared ook eigenlijk wel is, dat ik nimmer een zo gemeend wewantmore-achtig geroep in Amsterdam heb gehoord, ik nu per se ook sambaballen wil, het eigenlijk sowieso best wel knap vind als iemand en sambaballen en piano tegelijk speelt en dan ook nog fgoon doorzingt, ik kippevel kreeg midden in het springen bij Army en hoe heerlijk het toch eigenlijk is om elk liedje (behalve 1) mee te kunnen zingen.
Maar dat lijkt me nogal onnodig. Snapt u zelf ook allemaal wel.
En zo niet; wat doet u hier dan nog. Eigenlijk.
Aan de gigagrijns op Ben z'n hoofd te zien, hoeven we gelukkig niet nog eens 6 tot 10 jaar te wachten tot ie weer langskomt in onze eigen poptempel.
En ik persoonlijk ga daar al helemaal niet op wachten.
Nog 6 nachtjes.
Dan mag ik nóg een keer.